Λοιπόν, θα είμαι ειλικρινής: Δεν ήξερα τίποτα για τους Thirty Seconds To Mars. Είδα κάποια στιγμή τη διαφήμιση της συναυλίας τους στη τηλεόραση, η οποία ήταν περίπου του στυλ "Επιτέλους έρχεται ένα συγκρότημα πάνω στην ακμή της καριέρας τους". Εντάξει καλό αυτό. Μια που συνήθως όλοι έρχονται (ή μάλλον τους καλούνε) στην Ελλάδα για να μαζέψουν ένσημα για τη σύνταξη. Μέχρι που κάποια στιγμή έμαθα ότι οι ίδιοι ζητήσανε να παίξουν στη συναυλία τους support οι Marsheaux (βλέπε προηγούμενο post). Θα έχουν καλό γούστο σκέφτηκα και μια και είχα να τις δω live από τον Οκτώβριο του 2008, αποφάσισα να πάω. Στην πορεία έμαθα ότι τραγουδιστής τους ήταν κάποιος Jared Leto. Jared Leto; Μα αυτός είναι ηθοποιός! Είναι ο ίδιος; (Ναι, ήταν ο ίδιος! Τουλάχιστον αυτόν τον ήξερα).
Πήρα λοιπόν εισητήριο (και εδώ μπορείτε να με κράξετε ελεύθερα, μια και αγόρασα το ακριβό, μόνο και μόνο για να δω από κοντά το support).
Πραγματικά μετά τις Marsheaux, επειδή η ζέστη ήταν αφόρητη και είχα ήδη ανταλλάξει σωματικά υγρά με τους διπλανούς μου (χωρίς καν σεξ), πήγα προς τα πίσω για να απολαύσω το main event (αλλά πάντα μέσα στα όρια του ακριβού εισητηρίου - τα δώσαμε που τα δώσαμε). Πολύ καλός πάντως ο χώρος (Πλατεία Νερού έξω από το κλειστό του Tae Kwon Do)
Τι είδα λοιπόν; Κάτι πολύ ευχάριστο. Είδα ένα καινούργιο -σχετικά- συγκρότημα να παίζει ροκ - γιατί ροκ είναι, όπως αλλιώς και να θέλετε να το πείτε post grunge, alternative, ακόμα και emo άκουσα από μερικούς - αλλά το κυριότερο ήταν ότι το ακροατήριό τους ήταν Έλληνες πιτσιρικάδες, όχι οι συνηθισμένοι σαραντοπενηντάρηδες που βλέπεις στις ροκ συναυλίες στην Ελλάδα. Και εφόσον υπάρχουν Έλληνες πιτσιρικάδες που προτιμάνε να πάνε στη συναυλία των Thirty Seconds To Mars από το να κλείσουν πρώτο τραπέζι πίστα στον Ρέμο ή στη Ζήνα, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίς.
Εκτός λοιπόν από ροκ, υπήρχε και το ακουστικό κομμάτι όπου ο Jared ερμήνευσε κάποια κομμάτια μόνο με την κιθάρα του. Συνήθως ο συνδυασμός ροκ σταρ/ηθοποιός "δεν δουλεύει", αλλά η περίπτωση του Jared Leto φαίνεται ότι είναι μια από τις πολύ σπάνιες όπου αυτό δεν ισχύει.
Και μετά από το "ακουστικό μέρος" ήλθε και το φινάλε, όπου ανέβασαν ένα σωρό κόσμο πάνω στη σκηνή μαζί τους.
Κάτι άλλο που επίσης μου άρεσε ήταν ότι σε καμμία στιγμή δεν πουλήσανε "σταριλίκι". Πολύ σημαντικό αυτό.
Για μένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη του καλοκαιριού. Τόσο ευχαριστη ώστε να αγοράσω τα CD τους. Και έχουν και γούστο. Ακούνε Marsheaux.
ήμουν στο λάιβ [τους ηξερα απο πριν] ειμαι απο τις λίγες ροκ κοπέλες στην Ελλάδα κ απο τις λίγες που πήγαν στην συναυλία γτ γουσταρουν την μουσική της μπάντας κ όχι τα μάτια του τραγουδιστή [ειμαι περήφανη γιαυτο] σε ευχαριστω πολυ που εκανες αυτην την ανάρτηση κ χαίρομαι που σ εξέπληξε τόσο το αγαπημένο μου συγκρότημα με την μουσική του κ όχι με το στιλάκι του!! ευχαριστω που χαράμισες χρόνο κ χρήμα για να δεις κατι που δεν ηταν των γουστων σου κ τελικα σ'αρεσε κ ΠΡΟΠΑΝΤΩΣ ευχαριστω που μ την ανάρτηση σου αυτην με έκανες να θυμηθώ τοσο έντονα την πιο ομορφη νυχτα την ζωής μου!! <3 :)
ReplyDelete