Μπάααμπ! (Ντύλαν καλέ!)

Μ'αυτά και μ'αυτά (και με κάτι προβλήματα στις ταχύτητες του Internet) αμέλησα να ενημερώσω για τις συναυλίες του καλοκαιριού. Ας τις δούμε λοιπόν (ψιλο)αναλυτικά μία μία.
Αρχίζουμε λοιπόν με τον Bob Dylan, στις 29 Μαϊου στο Terra Vibe. (Να διευκρινίσω εδώ ότι τον τίτλο αυτού του post τον δανείστηκα από την φίλη μου την Πόλυ που τον είχε χρησιμοποιήσει κάπου αλλού).

Από την αναγγελία ακόμα της συναυλίας υπήρχαν αρκετές ενστάσεις σχετικά με το τι θα δούμε και αν θα αξίζει αυτό που θα δούμε. Διευκρινίζω: Ο αδερφός μου είναι αρκετά μεγαλύτερος από εμένα. Οι φίλοι του μεγάλωσαν στα seventies ακούγοντας Dylan (τον Dylan των sixties με peace, love & blowin' in the wind και όλα τα σχετικά). 'Οταν ήρθε εδώ για μια συναυλία (το 1989 νομίζω), έτρεξαν να τον δουνε και ήρθαν αντιμέτωποι με μια δυσάρεστη έκπληξη όταν αυτός βγήκε στη σκηνή (στον Λυκαβηττό, νομίζω), έβαλε το κεφάλι κάτω, είπε όλα τα τραγούδια που ήτανε να πει και αποχώρησε χωρίς να πει ούτε ένα ευχαριστώ. Εγώ βέβαια ήμουν ήδη υποψιασμένος από την κάκιστη εμφάνισή του το 1985 στο Live Aid.

Ας έρθουμε λοιπόν ξανά στο παρόν. Οι πρώτες εντυπώσεις στο Terra Vibe ήταν ότι είχε ο ίδιος λίγο κέφι παραπάνω από το συνηθισμένο (έτσι έδειχνε τουλάχιστον) και ότι η μπάντα που τον συνόδευε ήταν εξαιρετική.

Το setlist:
Rainy Day Women # 12 & 35
Lay, Lady, Lay
I'll Be Your Baby Tonight
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
Just Like A Woman
Honest With Me
Desolation Row
Ballad Of Hollis Brown
Rollin' And Tumblin'
The Lonesome Death Of Hattie Carroll
Highway 61 Revisited
Workingman's Blues #2
Thunder On The Mountain
Ballad Of A Thin Man
Like A Rolling Stone
All Along The Watchtower

Εγώ προσωπικά θυμάμαι μόνο τα 5 πρώτα και τα 2 τελευταία κομμάτια, μια που φίλος είχε φέρει ένα φλασκί με Grant's το οποίο έρεε άφθονο. Άλλος φίλος είχε τα γενέθλιά του εκείνη την ημέρα, και μια που δεν είχαμε τουρτα, τοποθετήσαμε το κερί πάνω σε ένα hot dog από τις καντίνες του Terra Vibe.
Πάμε λοιπόν τώρα στις ενστάσεις μετά τη συναυλία. Οι περισσότεροι μου είπαν ότι η φωνή του είναι χάλια, ότι τα σκότωσε όλα τα κομμάτια του και ότι καλό θα ήτανε να τα παρατήσει και να συνταξιοδοτηθεί. Η δική μου γνώμη; Πρώτον, δεν είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο τα κομμάτια του στα live, όσον αφορά τη φωνή του, ε ναι, είναι ψιλοχάλια αλλά τουλάχιστον θα έχω να λέω ότι είδα κάποτε live τον Bob Dylan. Αποφασίστε και μόνοι σας, παρακολουθώντας το video του Lay Lady Lay από εκείνη τη βραδιά, όσο προλαβαίνετε. (Το video δεν έχει τίτλο, ούτε πληροφορίες, μια που ο συμπαθής κατά τα άλλα Bob, έχει βάλει κάποιους συνεργάτες τους να μπαίνουν στο YouTube, να ψάχνουν τα βιντεάκια του και να τα διαγράφουν)

Σε τελική ανάλυση, δεν μετανοιώνω καθόλου που πήγα, μια που αυτή η συναυλία, έγινε αφορμή να μαζευτεί ξανά όλη η παρέα (μέχρι που ήρθαν φίλοι από Κατερίνη και Κέρκυρα)