Roger Waters : The Wall Live (Parts 4, 5 & 6)

Όπως είπα και στο προηγούμενο post μου, τον Μάιο, για τις συναυλίες του Roger Waters στην Αγγλία...Αυτό ήταν ίσως και το τελευταίο μου συναυλιακό απωθημένο. Γιατί όμως απωθημένο; Πίσω στο 1980 διάβαζα στο ΠΟΠ + ΡΟΚ για το μεγαλειώδες σώου που είχαν στήσει οι Pink Floyd στο Earls Court με την επισήμανση πως ένα τέτοιο σώου θα ήταν αδύνατο να μεταφερθεί ποτέ στην Ελλάδα. Εκείνη την εποχή η μοναδική ροκ συναυλία που είχε γίνει στην Ελλάδα ήταν αυτή των Police, η πρώτη μετά από 13 χρόνια μετά από αυτή του 1967 των Rolling Stones η οποία δεν τελείωσε ποτέ. Και όταν γινόντουσαν ροκ συναυλίες, έστω και με Ελληνικά συγκροτήματα, τη στήνανε απ'έξω οι πολιτικές νεολαίες και προσπαθούσαν να αποτρέψουν τον κόσμο να ακούσει τη "μουσική του καπιταλισμού". Και αν νομίζετε ότι εννοώ μόνο την ΚΝΕ, πλανάσθε... Πρωτοστατούσε και μια άλλη νεολαία, κάτσε να δεις πως τη λέγανε... πώς τη λέγανε μωρέ; Α, ναι, ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΣΟΚ (Αλλά αυτοί έγιναν πλέον κατεστημένο και πλέον τα ακούνε όλα). Έτσι λοιπόν τότε ροκ ακούγαν μόνο οι απολιτίκ. Οι... πολιτικοποιημενοι ακούγαν Νταλάρα (πάλι αυτός;), Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Τραγική ειρωνία: η πρώτη μου ροκ συναυλία, ήταν ενός συγκροτήματον από την... Ανατολική Γερμανία! (Πώς τους ξέφυγαν αυτοί;).

Anyway, η ιστορία πήρε την εκδίκησή της, γιατί και οι Pink Floyd ήρθαν για συναυλία, και οι Rolling Stones ξανάρθαν παίζοντας συναυλία η οποία τελείωσε κανονικά, και ολόκληρος Bruce Springsteen ήρθε (έστω και ως μέρος της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας, όπου βεβαίως συμμετείχε και ο Γιώργος Νταλάρας - πάλι αυτός;) και την παιδεία μας δείξαμε ρίχνοντας μπουκάλια στους Tom Tom Club γιατί αυτό που παίζανε εμάς μας φαινόταν ως Disco (φτου κακά), μπουκάλια και στον Boy George απλά γιατί ήταν gay κάτι που δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε με τίποτα εμείς οι Έλληνες που φέρουμε βαριά τη κληρονομιά του τσολιά.

Τέλος η εκδίκηση της ιστορίας ολοκληρώνεται μια που και ο Roger Waters ήρθε με το σώου που δεν θα μπορούσε να μεταφερθεί ποτέ στην Ελλάδα: To Wall Live. (Α, να μην ξεχάσω: και οι κνίτες ακούνε πλέον ροκ)
Αρχικά ανακοινώθηκε μία συναυλία, λίγες ώρες μετά ανακοινώθηκε και δεύτερη και λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε και τρίτη. Εγώ φυσικά πήγα και στις τρεις (Είπαμε, ήταν συναυλιακό μου απωθημένο). Μία φορά αρένα, μία φορά πάνω διάζωμα και μία φορά κάτω διάζωμα.



Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό των συναυλιών στην Ελλάδα, ήταν ότι θα βιντεοσκοπούνταν για to DVD. Αρχικά επρόκειτο να βιντεοσκοπηθούν οι συναυλίες του Λονδίνου, αλλά μετά αποφασιστηκε αυτό να γίνει στην Αθήνα, αλλάζοντας και το πρόγραμμα κάποιων Ιταλικών συναυλιών με αποτέλεσμα οι Ιταλοί να μας σέρνουν ένα σωρό... Γαλλικά στο διαδίκτυο.
Γι αυτό το λόγο ζήτησε ο Waters να μην μπουν μέσα στο χώρο της συναυλίας κάμερες και κινητά. Και για να το ξεκαθαρίσουμε: δεν υπάρχει πρόβλημα αν κάποιος τραβάει φωτογραφία ή βίντεο. Το πρόβλημα είναι τα φλας που θα έκαναν αντανάκλαση επάνω στον τόιχο. Αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις στον κάθε επίδοξο Helmut Newton ότι το φλας ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ, όταν αυτό που θες να τραβήξεις ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ 50 ΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΙΑ! Υπήρχαν λοιπόν χώροι όπου μπορούσε κάποιος να αφήσει τη μηχανή ή το κινητό του.

Τι έγινε στην πράξη; Αν βλέπανε κάποιον με κινητό ή μηχανή μέσα στο χώρο, ούτε τον διώχνανε, ούτε κατάσχεση του κάνανε. Απλά του ζητούσαν πολύ ευγενικά να το κρύψει. Και βέβαια αν ψάξετε λίγο στο YouTube, θα δείτε ότι τραβήχτηκαν κάποια βιντεάκια στα μουλωχτά εκείνες τις μέρες. Μάλιστα ένας από αυτούς που τα ποστάρανε είπε ότι το έκανε ως αντίσταση στην απαγόρευση και στο... σύστημα. Εγώ πάντως ένα βιντεάκι και μια φωτό που παραθέτω εδώ μέσα από το ΟΑΚΑ, τραβήχτηκαν μετά το τέλος της συναυλίας (Στο βιντεάκι ο Waters λέει ευχαριστώ και παρουσιάζει τους μουσικούς του).

Τα άλλα δύο βιντεάκια που βάζω στο τέλος, είναι από την Αγγλία.
Τι άλλες διαφορές υπήρχαν από την Αγγλία; Πρώτα από όλα οι συναυλίες ξεκινούσαν με ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Waters στα Ελληνικά. Επίσης μετά το τέλος του Another Brick In The Wall Part 2 ακολουθούσε μια ακουστική εκτέλεση του ίδιου κομματιού αφιερωμένη στον Βραζιλιάνο Jean Charles De Menezes, που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στον υπόγειο του Λονδίνου οι οποίοι βλέποντας τη φάτσα του και το χρώμα του, τον έκοψαν για Άραβα τρομοκράτη. Και τέλος, το αποκορύφωμα ήταν όταν στο Mother μετά τον στίχο "Mother should I trust the government", εκτός από το κλασικό "NO F**KING WAY" που εμφανιζόταν στην Αγγλία, εμφανιζόταν και το Ελληνικότατα "ΝΑ Γ**ΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ" πάνω στον τοίχο. Τέλος, σε αντίθεση με την Αγγλία, στην Αρένα δεν υπήρχαν καθίσματα. Όλοι όρθιοι, και σε κάθε βραδιά υπήρχαν και διαφορετικοί διάδρομοι για τις κάμερες. Και παρόλο που έκανα συνεχείς μετακινήσεις στην Αρένα για ανεφοδιασμό σε μπύρες, δεν δυσκολεύτηκα να πιάσω θέση στη τρίτη σειρά. Επίσης, στους θεατές της αρένας μοιράστηκαν και μάσκες που τους ζητήθηκαν να τις φορέσουν σε συγκεκριμένο σημείο της συναυλίας (Τη δεύτερη μέρα, γυρίστηκαν και κάποιες έξτρα σκηνές πριν από την έναρξη της συναυλίας).
Τι άλλο να πούμε τώρα; Περιμένουμε το DVD. Μέχρι τότε, βολευόμαστε με αυτή τη ωραία τσαντούλα...