10 years ago, I went to Manchester to see Yazoo live

Earlier this year (2018) I saw Erasure live. 30 years ago (1988) I also saw Erasure live. But 10 years ago (2008) I saw another Vince Clarke group live. It was, of course, Yazoo. And I saw them at another Apollo venue, Manchester Apollo whereas I saw Erasure at the Hammersmith Apollo, both times (although back in 1988 it was called Hammersmith Odeon).
It all started through an internet fan forum when this question was posed by another user: "What is your synth-pop top 5?" My answer was this:

1.Depeche Mode

2.Pet Shop Boys

3.OMD

4.Yazoo

5.Erasure
However, I added an extra comment to my answer: "The only ones I haven't seen live are Yazoo (Pretty much impossible now, I guess... Although reunions are always possible...)". A few days later their reunion was indeed announced

in the form of their Reconnected tour and tickets went on sale. I bought one for Manchester on the 7th of June.
The night before, I flew to London and early the next morning I took the train to Manchester. I settled in at my hotel, found where Manchester Apollo was and once there I met my Swedish friend from the same internet forum for the first time in person and had a couple of pints at the local.

Then I went back to my hotel and had a chance to walk around Manchester for a bit. I was to return there again in 2011 for Roger Waters and in 2016 for the city's very own Stone Roses.

Unfortunately, back then I believed what was stated on concert tickets, ie that cameras were not allowed, so the only photos that I took inside the venue and during the gig are those that I took with my mobile, a SonyEricsson W880.

I even filmed one video with it, at a very low resolution, but I also manaaged to find one more on YouTube from another user.

What is true, is that compact cameras are allowed, it's professional (SLR) cameras and video cameras that are not usually allowed.

The gig started with "Nobody's Diary" a song that was never performed live before the 2008 tour (as indeed were all the songs from their second album "You And Me Both"). And because Yazoo had only released two albums, we heard a lot of our favourite tunes from back then.

After the end of the gig, I remember my Swedish friend stating that "this woman was born to sing!"

After the gig, we sat and waited outside the Apollo for a while; there was a rumour going on that either Alison or Vince may show up.

Finally, I took the bus back to my hotel.
The next day,at Manchester Piccadilly station from where I would take the train back to London, I spotted a billboard advertising a Bruce Springsteen And The E Street Band concert at Old Trafford, that had already taken place. I was about to attend my very first Bruce Springstten gig at the end of that same month in Paris, but that is of course a subject for another blog post...

SETLIST:
01. Nobody's Diary
02. Bad Connection
03. Mr. Blue
04. Good Times
05. Tuesday
06. Ode to Boy
07. Goodbye 70's
08. Too Pieces
09. In My Room
10. Walk Away From Love
Interval:
      I Before E Except After C
11. Anyone
12. State Farm
13. Sweet Thing
14. Winter Kills
15. Midnight
16. Unmarked
17. Bring Your Love Down (Didn't I)
18. Situation
19. Don't Go
Encore:
20. Only You

Alison, τότε και τώρα

Όπου Alison, εννοούμε την Alison Moyet δηλαδή. Βέβαια όταν λέμε "τότε", μη φανταστείτε ότι θα πάμε πίσω στο 1982 (αν και τότε άρχισα να ακούω Yazoo, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως το καινούργιο group του Vince Clarke που μόλις είχε εγκαταλείψει τους Depeche Mode - και ναι, άκουγα από τότε Depeche Mode). Θα πάμε μόνο 2 χρόνια πίσω, στο 2008.
Όλα ξεκίνησαν από ένα διαδικτυακό forum, όπου τέθηκε το ερώτημα : "What is your synthpop top 5?" Η απάντησή μου ήταν η ακόλουθη:
1.Depeche Mode
2.Pet Shop Boys
3.OMD
4.Yazoo
5.Erasure
Δεν άντεξα όμως και έκανα και ένα σχόλιο: "The only ones I haven't seen live are Yazoo (Pretty much impossible now, I guess... Although reunions are always possible...)". Λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε το reunion και η αντίστοιχη περιοδεία. Αν αυτό δεν ήταν σημάδι της μοίρας, δεν ξέρω ως τι άλλο μπορεί να ερμηνευτεί. Έτσι στις 7 Ιουνιου του 2008 βρέθηκα στο Manchester για να δω τους Yazoo live και να συμπληρωθεί έτσι αυτό το "κενό" στο δικό μου synthpop top 5


Η συναυλία ήταν στο ιστορικό Apollo του Manchester



Δυστυχώς, τότε ήμουν νέος και ψαρωμένος στον συναυλιακό τουρισμό και πίστεψα αυτό που αναγραφόταν στο πίσω μέρος του εισητηρίου, ότι δηλαδή απαγορεύονται όλες οι φωτογραφικές μηχανές. ("Ευτυχώς" όπως θα λεγε και ο φίλος μου ο δόκτωρας). Έτσι, οι μόνες φωτογραφίες που έβγαλα ήταν με το κινητό μου. (Αυτό που τελικά ισχύει είναι ότι επιτρέπονται οι compact μηχανές και απαγορεύονται οι SLR και οι βιντεοκάμερες).

Ακούσαμε όλα τα γνωστά από τα νιάτα μας τραγούδια των Yazoo και ειδικά αυτά από το δεύτερο album τα οποία δεν είχαν παιχτεί ποτέ ζωντανά, μια και διαλύθηκαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Θυμάμαι, μετά το τέλος της συναυλίας έναν Σουηδό φίλο μου να αναφωνεί: "This woman was born to sing!"

Με αυτές τις αναμνήσεις λοιπόν, ήταν που έτρεξα να βγάλω εισητήριο για το μέγαρο ώστε να δω τον παίδαρο (την Alison δηλαδή), ως solo καλλιτέχνη πλέον στις 20 Μαρτίου.



Η πρώτη μου εντύπωση μόλις βγήκε στη σκηνή, ήταν ότι είχε μείνει η μισή (από πλευράς μεγέθους) σε σχέση με το 2008. Βέβαια, αν και δεν την έχω δει από πολύ κοντά, νομίζω ότι είναι και πολύ ψηλή. Εγώ έτσι κι αλλιώς από την δεκαετία του 80, όταν ήταν στα full κιλά της, την θεωρούσα όμορφη, οπότε ποτέ δεν με ένοιαξε αυτό. Ευτυχώς δεν τηρήθηκε το "πρόγραμμα" που αναφερόταν στο δελτίο τύπου (το οποίο ήταν μάλλον το tracklisting της καινούργιας συλλογής που η εταιρία επέμενε να κυκλοφορήσει, όπως ανέφερε η ίδια σε μια πρόσφατη συνέντευξη), με αποτέλεσμα να απολαύσουμε ένα παραπάνω κομμάτι από τους Yazoo, και περισσότερα από τα 2 πρώτα albums που είχαν σημειώσει και τη μεγαλύτερη επιτυχία. Τα περισσότερα κομμάτια ήταν με διαφορετική ενορχήστρωση από αυτές που έχουμε συνηθίσει από τα albums (και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και τζαζέ θα μπορούσα να πώ)
Κάποια από τα κομμάτια που είπε, όχι με τη σειρά που ακούστηκαν, αλλά με χρονολογική περίπου σειρά, όσα θυμάμαι βέβαια

Only You
Situation
Don't Go
από τους Yazoo. Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το Ode To Boy II που το είχε ηχογραφήσει και με τους Yazoo ως Ode To Boy (σκέτο)
Love Resurrection (το πρώτο της solo single)
All Cried Out (το δεύτερο, που ποτέ δεν με ενθουσίαζε και ιδιαίτερα, αλλά στο κοινό άρεσε και το χειροκρότησε)
That Ole Devil Called Love
Is This Love (αγαπημένο από το δεύτερο album)
Weak In The Presence Of Beauty ("This song is like old boyfriends. You know you loved them once...")
Ordinary Girl (σε ενορχήστρωση "without the kitchen sink" όπως το παρουσίασε, και κατάφερε να αρέσει και σε μένα που ποτέ δεν με ενθουσίαζε)
Love Letters (Έγινε "ο χαμός")
This House
Ne Me Quitte Pas
It Won't Be Long
The Windmills Of Your Mind (Το γνωστό μας από την "Υπόθεση Τόμας Κράουν". Ή όπως με ρώτησε μια κυρία στο stand με τα CD "Ποιο ήταν εκείνο το Ελληνικό που είπε; Εκείνο μωρέ της Κανελλίδου..." )
Αυτά είναι όσα θυμάμαι, και αφησα για το τέλος το τελευταίο κομμάτι (της... κανονικής διάρκειας): Όταν το 1994 είχα σχεδόν ξεχάσει την Alison Moyet έβγαλε αυτό το καταπληκτικό κομμάτι και με άφησε σύξυλο : Whispering Your Name. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι το θυμόταν και το Ελληνικό κοινό.

Μετά το τέλος της συναυλίας χτύπησα (κυριολεκτικά το "τσάκισα") το stand με τα CD's. Και επειδή οι κοπέλες που τα πουλούσαν όπως ομολόγησαν δεν είχαν ιδέα από τη δισκογραφία της Alison, ανέλαβα να καθοδηγήσω το αγοραστικό κοινό: "Αυτή είναι συλλογή του 1995, αυτή του 2001 και αυτή η καινούργια", "Σ'αυτό το album βρίσκεται το κομμάτι που ψάχνετε", "Μήπως υπάρχει άλλο ένα Essential για τον κύριο;", "Όχι κυρία μου δεν είναι της Κανελλίδου το κομμάτι"...