Friday 31 December 2010

Πήγαμε να δούμε τον γιο του Tom Waits και τελικά είδαμε τους Belle & Sebastian


Αυτή ήταν η ετυμηγορία μιας φίλης μου για τη συναυλία του Mark Lanegan και της Isobel Campbell στο Gagarin. "Τον ευνούχισε τον Mark αυτή η κοπέλα. Από ζάχαρη τον έκανε Canderel."

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε πάει μεγάλη παρέα εκεί και οι απόψεις ήταν αντικρουόμενες. Πολύς κόσμος τη βρήκε βαρετή τη συναυλία. Εγώ, θα το ομολογήσω, παρόλο που δενήμουνα σίγουρος από πριν για το τι ακριβώς θα ακούσω, τρελλαίνομαι γι αυτή τη συγκεκριμένη μουσική. Αυτά δηλαδή τα εντελώς απαλά κομμάτια με τα σχεδόν "αιθέρια" (αν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς έτσι) γυναικεία φωνητικά. Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα που μου'ρχεται στο μυαλό είναι οι Mazzy Star, από τα μέσα των 90's. Η φίλη μου βέβαια ήθελε να ακούσει "μπλουζιές" όπως μου είπε. Εννοούσε πραγματικά blues (όσο πραγματικά blues θα μπορούσε να παίξει ένας λευκός που θα'λεγε και η ephee), και όχι τέλος πάντων εκείνα τα slow κομμάτια (πχ Dreams Are My Reality) που οι σημερινοί 40ρηδες χόρευαν στα πάρτυ της δεκαετίας του '80 και τα έλεγαν "μπλουζ". Εμ, βέβαια τι να περιμένεις από ανθρώπους που στα λευκώματα τους έγραφαν ότι "αγαπημένος τους ηθοποιός είναι ο James Bond" (εννοούσαν βέβαια τον Roger Moore). Όχι πως τα θυμούνται αυτά τα πάρτυ βέβαια, μια και τώρα η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από το τρίπτυχο "Οικογένεια, Καρριέρα, SUV"
(Εμβόλιμο κράξιμο τέλος, παμ'παρακάτω)

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι ουσιαστικά αυτό το project, είναι προσωπικό της Campbell. Αυτή έχει γράψει τα κομμάτια, αυτή έχει κάνει και τη παραγωγή στον τελευταίο τους κοινό δίσκο το "HAWK". Όσοι νοσταλγούν τον αυθεντικό Lanegan, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να κάνει περιοδεία μόνος του.






Τέλος, ένα ακόμα συμπέρασμα των τελευταίων χρόνων. Δεκέμβριος χωρίς Gagarin γίνεται; Δεν γίνεται...

Επίσης: Συναυλία με εισητήριο κάτω από 30 Ευρώ. Αυτό είχα καιρό να το δω!

Sunday 12 December 2010

Everybody loves you when you're Down & Out with The Sonics


Τρίτη συνεχόμενη μέρα, τρίτη συνεχόμενη συναυλία αυτή τη φορά στο Gagarin για τους Sonics, την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου. Οι Sonics υπάρχουν από τη δεκαετία του 60. Εγω τους γνώρισα γύρω στο 89 όταν άκουσα το θρυλικό "Have Love Will Travel" που την ίδια χρονιά το είχαν διασκευάσει οι Crazyhead (γκρουπάκι της alternative σκηνής της εποχής). Ήρθαν και πέρσι, πάλι στο Gagarin, και δεν είχα πάει. "Ελπίζω να ξανάρθουν" σκέφτηκα. "Αλλά, υπάρχουν από το '60 και παίζουν ακόμα συναυλίες το 2010; Θα πρέπει να είναι κωλόγεροι". Και όντως είναι (Με την καλή έννοια πάντα).

Anyway, οι Sonics δεν ήταν και ο μοναδικός λόγος που πήγαμε φέτος.

Πήγαμε να δούμε και τους Down & Out, το Ελληνικό συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά, στους οποίους drums παίζει ένας γνωστός μας, ο Little Tonnie.

Έπαιξαν ένα πολύ ωραίο set και μας εξέπληξαν ευχάριστα όταν έκλεισαν τη βραδιά με τη δική τους εκδοχή του Kiss του Prince.

Στην είσοδο μπορούσε κανείς να αγοράσει το CD τους, αλλά και ένα 7ιντσο σιγκλάκι βινυλίου (το οποίο χωράει άνετα μέσα σε μια γυναικεία τσάντα).

Αμέσως μετά εμφανίστηκαν οι Meanie Geanies, άλλο ένα Ελληνικό συγκρότημα από 4 κοπέλες και έναν/μία απροσδιορίστου φύλου drummer, παίζοντας ένα καθαρό 60's στυλ.

(Μόνο τα πλήκτρα να ακούσετε θα γυρίσετε 50 χρόνια πίσω).

Τέλος ήρθε η σειρά των Sonics, στο γνωστό τους 60's garage-rock στυλ με όλα τα αγαπημενα μας (τους) κομμάτια (πχ Have Love Will Travel, The Witch) αλλά και με κάμποσα rock'n'roll standards.

Όσο για το Gagarin; Όπως πάντα, δεν χρειάζεται να κλείνεστε σπίτι για να πίνετε μπάφους (και να παίζετε Pro ενίοτε). Πηγαίνετε στο Gagarin και παίρνετε βαθιές εισπνοές. Και είναι και τζάμπα! (Εντάξει, έχει και 30 Ευρώ το εισητήριο της συναυλίας)

Saturday 11 December 2010

Passport to Puressence


Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Scorpions, James, Placebo, Archive και... Puressence
Τι είναι όλοι αυτοί; Τα συγκροτήματα που έχουν κάνει την Ελλάδα δεύτερο σπίτι τους.

Ειδικά για τους Puressence λέγεται ότι αν σταματούσαν τα live στις άλλες χώρες και εμφανίζονταν μόνο στην Ελλάδα, θα έβγαζαν αρκετά για να μπορούν να ζήσουν. Παρόλα αυτά δεν είχα καταφέρει να τους δω μέχρι τώρα και η εμφάνισή τους στο PassPort στον Πειραιά την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Καινούργιος χώρος, όπως διαβάζω και στο site του, συμπαθητικός, αλλά λίγο μικρός, ειδικά όταν καλείς ένα group όπως τους Puressence, που ξέρεις πόσους fans έχουνε στην Ελλάδα.

Ακόμα και το Gagarin είναι μεγαλύτερο.
Όμως, καλό είναι να μη γκρινιάζουμε γιατί την εποχή που το minimum που δίνεις για μια συναυλία ακόμα και του πιο άσχετου γκρουπακίου είναι 30 Ευρώ, το εισητήριο για τους Puressence είχε μόνο 20.
Εμφανίστηκαν 2 συγκροτήματα (Ελληνικά) ως support αν μέτρησα σωστά. Παραθέτω φωτογραφία του τραγουδιστή του πρώτου (δυστυχώς, δεν συγκράτησα το όνομά τους), με εύφημο μνεία για το Freddie Mercury μπλουζάκι...

Βγαίνοντας έξω, επιστρέφουμε απότομα στη σκληρή Ελληνική πραγματικότητα: Σκυλάδες

Friday 10 December 2010

Τζάμπα πήγαινα στους Scorpions τόσα χρόνια...


Εντάξει, όχι και τόσα χρόνια. 2 φορές στα 4 τελευταία χρόνια μόνο. Αλλά και τις 2 φορές παίξανε κομμάτια από την "πρόσφατη" περίοδο, που θα λεγε και η κουμπάρα μου (δηλαδή από το 1979 και μετά). Η πορεία των Scorpions, για να διευκρινίσω, μπορεί να χωριστεί σε 2 περιόδους : Την εποχή πριν το Lovedrive (μέχρι το 1978) και την μετά (από το 1979 και μετά, όταν αλλάξανε εταιρία και κιθαρίστα). Στη πρώτη περίοδο κιθαρίστας ήταν ο Uli Jon Roth. Εγκατέλειψε το συγκρότημα όταν γνώρισε (και ερωτεύτηκε) την Monika Dannemann, η οποία παρεπιπτόντως ήταν και η τελευταία κοπέλα του Jimi Hendrix.

Δύο κομμάτια αυτής της πρώτης περιόδου ήταν πασίγνωστα στην Ελλά δα: Το Pictured Life και (κυρίως) το In Trance. Αφού λοιπόν δεν μας τα παίξανε αυτά τα κομμάτια οι Scorpions ούτε το 2006 ούτε τώρα το 2010 στην "τελευταία" συναυλία, ήρθε ο Uli Roth αυτοπροσώπως στον Ζυγό την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου και μας τα'παιξε αυτός.




Το flyer της συναυλίας, το οποίο μου το δώσανε έξω από το ΣΕΦ πριν από την συναυλία των -αχέμ- Scorpions, έλεγε ότι θα έπαιζε ένα ακουστικό σετ.

Όπως όμως μας είπε ο ίδιος το βράδυ της συναυλίας, αποφάσισε τελικά να μαζέψει μια μπάντα και να παίξει ένα ηλεκτρικό ροκ σετ.

Σε κάποια κομμάτια τραγουδούσε ο ίδιος, είχε όμως μαζί του και έναν τραγουδιστή ειδικά για τα κομμάτια των Scorpions.

Από τα οποία, όπως βλέπουμε, έπαιξε αρκετά

Setlist:
Pictured Life
Catch Your Train
The Sails Of Charon
Fire Wind
All Along The Watchtower
If 6 Was 9/Little Wing
I've Got To Be Free
Enola Gay - HIroshima Today
Solo Keyboards
We'll Burn The Sky
In Trance
Fly To The Rainbow
Polar Nights
Dark Lady

Encore:
Kojo No Tsuki
Catch Your Train

Support έπαιξαν οι Έλληνες Leaving Tomorrow που μεταξύ άλλων μας έπαιξαν και ένα κομμάτι 12 λεπτών!

Wednesday 8 December 2010

(Just Like) Starting Over


Γύρω στο 1979, διάβαζα τα πρώτα μου ΠΟΠ + ΡΟΚ. Χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα ακόμα απο μουσική, και ιδιαίτερα το τι είχαν κάνει οι 4 Beatles μετά τη διάλυσή τους. Από αυτά τα πρώτα περιοδικά που διάβαζα κατάλαβα σιγά σιγά ότι όλοι οι υπόλοιποι κυκλοφορούσαν σόλο albums σε τακτά χρονικά διαστήματα, εκτός από τον John Lennon. Ο John είχε παραμείνει για 4 μέχρι τότε χρόνια σιωπηλός. Τεράστιο χρονικό διάστημα για εκείνη την εποχή. Λέγαμε κιόλας ότι τα 3 χρόνια που μεσολαβούσαν ανάμεσα σε κάθε δίσκο των Pink Floyd ήταν "πολύς χρόνος". Ένα από αυτά τα ΠΟΠ + ΡΟΚ, λοιπόν είχε αναδημοσιεύσει από το Rolling Stone, μια "ανοιχτή επιστολή στον John Lennon", όπου ο εκδότης του ζητούσε ουσιαστικά από τον John να επιστρέψει στη μουσική. "Τι ωραία που θα ήτανε να μπορούσα να αγοράσω έναν καινούργιο δίσκο του John Lennon, όπως μπορώ του George Harisson ή των Wings" είχα σκεφτεί. Ακόμα και ο Ringo όλο και κάτι έβγαζε. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν απλά ότι δεν μπορούσα να αγοράσω έναν καινούργιο δίσκο του John. Δεν μπορούσα καλά-καλά να αγοράσω έναν παλιό. Ούτε καν το Imagine. Βλέπετε η εταιρία του στην Ελλάδα, δεν θεωρούσε αυτά τα albums άξια για να τα κυκλοφορήσει. Ή απλά βαριότανε την όλη διαδικασία.
Ένα χρόνο μετά το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα. Ανακοινώνεται η κυκλοφορία του Double Fantasy, ο δίσκος κυκλοφορεί και στην Ελλάδα και υπολόγιζα να τον αγοράσω τα Χριστούγεννα με τα λεφτά που θα έβγαζα από τα κάλαντα. Ώσπου το μεσημέρι της 9ης Δεκεμβρίου γυρίζω σπίτι από το σχολείο και στις 4 κάθομαι να διαβάσω τα μαθήματά μου βάζοντας ταυτοχρόνως να ακούσω το ΠΟΠ ΚΛΑΜΠ του Γιάννη Πετρίδη στο Εθνικό Πρόγραμμα ("Μα ναι μαμά, μπαμπά! Φυσικά και μπορώ να διαβάζω ακούγοντας μουσική, τα καταλαβαίνω καλύτερα!" - Yeah, right!)
"Δεν θα κάνουμε κανονική εκπομπή σήμερα, δεν θα πούμε τα 10 πρώτα της Αμερικής. Χθες το βράδυ, δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη ο John Lennon"
Καπάκι, το (Just Like) Starting Over:

Our life together is so precious together
We have grown, we have grown
Although our love is still special
Let's take a chance and fly away somewhere alone

It's been too long since we took the time
No-one's to blame, I know time flies so quickly
But when I see you darling
It's like we both are falling in love again
It'll be just like starting over, starting over

Everyday we used to make it love
Why can't we be making love nice and easy
It's time to spread our wings and fly
Don't let another day go by my love
It'll be just like starting over, starting over

Why don't we take off alone
Take a trip somewhere far, far away
We'll be together all alone again
Like we used to in the early days
Well, well, well darling

It's been too long since we took the time
No-one's to blame, I know time flies so quickly
But when I see you darling
It's like we both are falling in love again
It'll be just like starting over, starting over

Our life together is so precious together
We have grown, we have grown
Although our love is still special
Let's take a chance and fly away somewhere

Starting over


"Δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να ξαναρχίσει ξανά. Όλα τελείωσαν χθες το βράδυ"



Σήμερα κλείνουν 30 χρόνια χωρίς τον John Lennon

Tuesday 30 November 2010

Ska! Ska!


Αλλά όχι chou chou! Πρόκειται να αναφερθώ στη μουσική ska της Jamaica και - κυρίως - στην αναβίωσή της στα τέλη των 70's και αρχές των 80's.
Κατ'αρχήν αν ρωτήσω, με το που σκέφτεστε τη Jamaica ποιο είδος μουσικής σας έρχεται στο μυαλό, φαντάζομαι πως η περισσότεροι θα πείτε "η reggae". Έ, ένας πολύ απλοποιημένος ορισμός για τη ska είναι ότι είναι reggae παιγμένη σε απίστευτα γρήγορη ταχύτητα. Βέβαια, απ'οτι διάβασα πρόσφατα σε κάποιο άρθρο, η ska προϋπήρξε της reggae, οπότε μάλλον θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι η reggae είναι ένα είδος "slowed-down ska". Όσο για το Ska Chou Chou που για κάποιους απο εμάς στοιχείωσε την εφηβεία - ή την προεφηβεία - σ'εκείνο το μακρυνό 1982 βάλτε το στο YouTube και θα καταλάβετε περι τίνος πρόκειται. Από τη χρονολογία και μόνο φαίνεται πως ήταν ένα παράπλευρο αποτέλεσμα της αναβίωσης στην οποία θα αναφερθώ.
Αυτή λοιπόν η αναβίωση του τέλους των 70's ξεκίνησε με την δισκογραφική εταιρία 2-Tone και τα κυριότερα συγκροτήματα ήταν οι Madness, οι Specials, οι Selecter και οι Beat. Σ'αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε - ίσως - τους Ruts και - σίγουρα - τους Bad Manners, που μάλιστα εμφανίστηκαν πριν από λίγο καιρό στο ΑN CLUB στα Εξάρχεια.
Οι Madness λοιπόν ήρθαν επιτέλους στην Ελλάδα το Σάββατο 16 Ιούνιου 2007 για να εμφανιστούν στο Ejekt Festival εκείνης της χρονιάς στο προπονητήριο του Baseball στο Ελληνικό. Ήταν το συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά (ευτυχώς, όπως θα δούμε αργότερα). Απίστευτη η ενέργεια του group, παρά τα χρονάκια τους, και απίστευτο το κέφι στο κοινό από κάτω μαρτυρας του οποίου ήταν το σύννεφο από χώμα που σηκώθηκε μπροστά από τη σκηνή και διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους και προερχόταν από αυτούς που χόρευαν ασταμάτητα. "Fuck art, let's dance" ήταν εξάλλου το μότο τους όταν πρωτοξεκίνησαν.


Έπαιξαν όλα τα κομμάτια που θέλαμε να ακούσουμε κάποια από τα οποία τα περίμενα για 27 ολόκληρα χρόνια. Σε κάποιους από εσάς κάτι θα λέει η παρακάτω εισαγωγή (και το τρελλό σαξόφωνο που την ακολουθεί):

Hey you, don't watch that
Watch this!
This is the heavy heavy monster sound
The nuttiest sound around
So if you've come in off the street
And you're beginning to feel the heat
Well listen buster
You better start to move your feet
To the rockinest, rock-steady beat
Of madness
One step beyond!

Μπορεί στο δημοτικό να μην κατάφερνα να αποστηθίσω το μάθημα μου πχ στην ιστορία, το παραπάνω απόσπασμα όμως το είχα απομνημονεύσει με την πρώτη!

Ένα χρόνο μετά, μαθαίνουμε ότι επανασυνδέονται οι Specials, το άλλο μεγάλο συγκρότημα της συγκεκριμένης αναβίωσης. Αρχίζουν τις εμφανίσεις με μεγάλη επιτυχία πρώτα στη Βρετανία και κατόπιν στην Ευρώπη και τελικά το περασμένο καλοκαίρι, την Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010, έρχονται και στην Ελλάδα για να εμφανιστούν στο Kosmos Festival στο Θέατρο Βράχων όπου και έκλεισαν την πρώτη βραδιά.


3 χρόνια μετά λοιπόν, άλλη μια βραδιά με απίστευτο κέφι και χορό παρόλο που οι Specials δεν κουβαλάνε την "τρέλλα" των Madness. Μοναδικό παράπονο ότι δεν βγήκαν για encore. Ο λόγος, όπως διάβασα τις επόμενες μέρες, ήταν η κάτωθι νεαρά η οποία όχι μόνο ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να χορεύει, αλλά στο τέλος άρπαξε το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει.

Τι άλλο έγινε όμως σ'αυτά τα δύο φεστιβάλ;
Στο Kosmos Festival πριν από τους Specials εμφανίστηκαν οι Staff Benda Bilili και οι Dub Inc.


Στην είσοδο είχε και πάγκους με βιβλία, κοσμήματα, αλλά και κουζίνα από διάφορες χώρες του κόσμου.

Στο Ejekt ήταν να εμφανιστούν οι Beastie Boys και οι Underworld. Μετά τους Madness όντως ανέβηκαν στη σκηνή οι Beasties. Οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα μας έπαιξαν και μερικά από τα πολύ ωραία instrumental κομμάτια του - τότε - καινούργιου τους δίσκου.

Όμως κάπου στη μέση του set είδαμε μια μεγάλη στήλη καπνού. "Θα τους καήκαν τα βρώμικα" σκεφτήκαμε. Έλα όμως που η φωτιά επέμενε. Και εντωμεταξύ οι θεατές στην εξέδρα (των "VIP" τρομάρα τους) που ήταν στο πίσω μέρος, κοντά στην έξοδο, αντι να παρακολουθούν τους Beasties κοιτούσαν τη φωτιά. Και καπάκι οι Beasτie Boys μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να αποχωρήσουν. Και αποχωρούν. Και βγαίνει και ένας από τους διοργανωτές στο μικρόφωνο και μας ανακοινώνει ότι οι Underworld δεν θα εμφανιστούν και η συναυλία ακυρώνεται.
Τι να κάνουμε κι εμείς, κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Και τι να δούμε: Το stand με τα (δωρεάν) t-shirts, καμμένο. Τα τζάμια στο χώρο που χρησίμευε για καμαρίνια των συγκροτημάτων σπασμένα. Και στο parking αυτοκίνητα να καίγονται.

Κανείς δεν ήξερε τι είχε γίνει. Πριν φύγω όμως αποφασίζω να πάω στο bar γιατί μου είχε μείνει μια μάρκα για αναψυκτικό.
"Μια coca cola", λέω στον "μπάρμαν".
Μου βγάζει ένα γεμάτο καφάσι, το ακουμπάει στη μπάρα και μου λέει: "Πάρε όσες θες. Έχει και fanta". Κοιτάζω γύρω μου βλέπω κόσμο να κουβαλάει μπυκάλια ουίσκι, βότκας κτλ. Οι διοργανωτές πουθενά. Και μαζί με τους διοργανωτές την είχαν πουλέψει και οι μπάρμεν. Οπότε όπως καταλαβαίνετε γινόταν κανονικό πλιάτσικο. Κάποια στιγμή μάλιστα ο "μπάρμαν" βάζει μια φωνή: "Τι κάνετε εδώ πέρα κωλόπαιδα! Πλιάτσικο, έ; Δε ντρέπεστε!" Πέφτει για πέντε δευτερόλεπτα μια σιωπή την οποία σπάει ο ίδιος ο "μπάρμαν": "ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!" Οι υπόλοιποι βγάζουν εκπνοές ανακούφισης και συνεχίζουν με την ησυχία τους - και χωρίς ενοχές πλέον - το πλιάτσικο.
Τελικά αποφασίσαμε να φύγουμε γιατί έτσι και έρχονταν τα όργανα προστασίας του πολίτη πρώτα θα έριχναν ξύλο και μετά θα έκαναν ερωτήσεις όπως το ποιος έβαλε τη φωτιά, ποιος έκανε το πλιάτσικο κτλ.
Ανέλαβα λοιπόν να βρω το δρόμο για τη παραλιακή, για να πάρω το τραμ. Την είχα ξανακάνει αυτή τη διαδρομή το 1999 μετά τους Saint Etienne και νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο. Έλα όμως, που από το 1999 η γεωγραφία και η περίφραξη του παλιού αεροδρομίου είχε αλλάξει! Πίσω μου είχαν μαζευτεί και κάτι χαμένοι που με ακολουθούσαν γιατί νόμιζαν ότι ξέρω τον δρόμο. Τελικά αφού παρα τρίχα δεν πέσαμε σε μια ακάλυπτη τρύπα φτάσαμε στο τραμ. Το οποίο κάποια στιγμή ήρθε. Αλλα επειδή αυτή η επεισοδιακή βραδυα δεν θα μπορούσε να λήξει τόσο εύκολα, λίγες στάσεις πιο κάτω το τραμ τράκαρε με ΙΧ. Κλασικός Ελληναράς (άντρας) οδηγάρας που νόμιζε ότι με το μπρίκι του θα προσπερνούσε το τραμ στη στροφή (και θα εντυπωσίαζε τη ξανθιά που είχε δίπλα του).

Γύρισα τελικά σπίτι με ταξί γιατί τη άλλη μέρα πετούσα για Γαλλία. Και απο εκεί, στο εξωτερικό με το κινητό έψαχνα στο Internet να δω τι έγινε. Κάπως έτσι βρήκα και το blog της Γωγώς που από τότε το παρακολουθώ ανελλιπώς και με παρακίνησε να ανοίξω το δικό μου. Η εξήγηση λοιπόν είναι ότι μπήκαν κάτι κουκουλοφόροι (τους οποίους κανείς δεν είδε, όποιον και αν ρωτήσεις) τα έκαψαν και τα έσπασαν όλα και τραυμάτισαν τον έναν από τους Underworld οι οποίοι από τότε δεν θέλουν να ξανάρθουν να εμφανιστούν στην Ελλάδα. Ποιος ήταν άραγε ο πανέξυπνος που σκέφτηκε να τοποθετήσει τα καμαρίνια των συγκροτημάτων (backstage στα Ελληνικά) μπροστά από τη σκηνή και μάλιστα στην είσοδο από εκεί που περνούσε όλος ο κόσμος καθώς έμπαινε στο χώρο; Μπαίνοντας εγώ μάλιστα είδα έναν από τους σαξοφωνίστες των Madness να κάνει πρόβα. Για να μη πούμε για τους σεκιουριτάδες της εισόδου που είχαν μαζί τους και σκυλιά (για να φοβηθούμε άραγε;) αλλά μόλις μπήκαν οι "κουκουλοφόροι" πήραν τον πούλο.
Να και πως περιγράφουν οι Madness το συμβάν στο blog τους:

MADBLOG NUMBER 42 - ANARCHY IN ATHENS!
Official Statement:
Madness were caught in the middle of a riot backstage at a gig in Athens on Saturday.

As part of the summer prep for their forthcoming 'lucky 7' album, Madness alongside the Beastie Boys and Underworld played the Athens Ejekt festival.

Following their performance, the band were decompressing in the dressing rooms reflecting on another storming gig.
However, their high spirits were soon extinguished as raised voices, followed by angry shouting, crashing windows, maced security guards and violent explosions signaled total mayhem in the backstage compound. The Beastie Boys, who were half way through their set were forced to abandon their performance amid genuine fears for their safety.

Absolute chaos ensued, as 30-40 masked, baton wielding assailants carrying CS gas canisters labeled as 'anarchists' by the authorities, vandalized and robbed bars, attacked festival security workers, destroyed portacabins and petrol bombed vehicles.

Fortunately the bands very experienced crew kept the band barricaded in their dressing room whilst the attack went on. After 30 terrifying minutes, the group made a dash for it, stopping passing traffic to escape the scene.

Others were not so lucky, Rick Smith from pioneering British electronic out-fit Underworld was hospitalized after being allegedly hit with a brick! Thankfully he is now safe in the UK receiving treatment. Several other people including security guards were also injured, however, it's not clear at this stage how many or just how badly.

Guitarist, Chrissy Boy Foreman said: "i knew something was up when i got on the plane at gate 13 and on seat 13 on the way there."


Δεν διεκδίκησα καθόλου αποζημίωση για το εισητήριό μου. Άλλωστε δεν δώθηκε ποτέ. Εγώ αυτό που ήθελα να δω το είδα: Τους Madness. Άντε και ολίγη από Beastie Boys (που θα ήθελα όμως να είχαν ολοκληρώσει το set τους για να ακούσω και το Fight For Your Right. Δεν καιγόμουν για τους Underworld. Αν θέλω να ακούσω Άγγλους να γκαρίζουν "lager, lager" πήγαινα και στη pub της γειτονιάς μου στο Λονδίνο.
Δύο μέρες μετά ήμουν στη Λυών. Το μενού είχε Rolling Stones. (Που δεν της είχαν κάτσει της γκαντέμως της Ντιντής στο ΟΑΚΑ τη προηγούμενη χρονιά). Χωρίς προβλήματα διοργάνωσης.

Thursday 11 November 2010

Ο σκύλος του Παβλόφ και ο μαύρος Πητ


Με τους Pavlov's Dog και τη δημοφιλία τους στην Ελλάδα ισχύει μάλλον αυτό που είχα γράψει και σε προηγούμενο post. Τη σχέση αγάπης του Έλληνα με τα συγκροτήματα τα οποία περιείχαν και ένα "αταίριαστο" όργανο (στην περίπτωσή μας, το βιολί). Το πως τους ανακάλυψαν οι Έλληνες βέβαια είναι μια πιο πολύπλοκη ιστορία.
Εγώ τους έμαθα πρώτη φορά από το ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ, όταν πρωτάρχισα να το διαβάζω στα τέλη της δεκαετίας του '70. Πρόσεξα και τις σχεδόν άριστες κριτικές, στα 2 και μοναδικά albums που είχαν βγάλει από τον Πητ Κωνσταντέα, ο οποίος είχε επωμισθεί την κριτική όλης της ξένης δισκογραφίας στο περιοδικό (Την Ελληνική την είχε αναλάβει ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, γιος του Λάμπρου, δημοσιογράφος και παρουσιαστής ειδήσεων, μετέπειτα πολιτευτής με τη ΝΔ και τώρα με το... ΛΑΟΣ!). Είχε και ένα ιδιόρρυθμο σύστημα βαθμολογίας, το οποίο είχε ως εξής:

  • Α+
  • (Εξαιρετικός)
  • Α-Α+
  • (Πάρα πολύ καλός)
  • Α
  • (Πολύ καλός)
  • Β+-Α
  • (Αρκετά καλός)
  • Β+
  • (Καλός)
  • Β-Β+
  • (Σχετικά καλός)
  • Β
  • (Μέτριος)
  • Γ+-Β
  • (Μετριότατος)
  • Γ+
  • (Κακός)
  • Γ-Γ+
  • (Πολύ κακός)
  • Γ
  • (Κάκιστος)


Σ'αυτά προσθέστε και την ένδειξη "Χωρίς χαρακτηρισμό" που αν δεν κάνω λάθος τον έδινε σε συλλογές, και το "Χαρακτηρισμός; Θα αστειεύεστε!" που είχε δώσει στο One Step Beyond των Madness (περισσότερα γι αυτό σε μελλοντικό post)

Δεν ήταν εύκολο να κάνει σε ένα δίσκο καλή κριτική ο συγκεκριμένος συντάκτης. Υπήρχε "ο δίσκος του μήνα" ο οποίος έπρεπε να είναι νέα κυκλοφορία και να έχει βαθμολογία από Α και πάνω. Αυτές οι βαθμολογίες πηγαίνανε συνήθως σε δίσκους classic και progressive rock. Η μουσική disco έπαιρνε από Γ+ και κάτω, για το punk ας μην το συζητήσουμε καλύτερα (Γ στάνταρ, ο χαμηλότερος βαθμός που υπήρχε), αλλά αυτό που είχε κάνει εντύπωση στους αναγνώστες του περιοδικού ήταν η καθολική απόρριψη οτιδήποτε είχε να κάνει με new wave. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο συγκεκριμένος συντάκτης ζούσε ήδη στο παρελθόν (Αν και μας κούφανε όταν έδωσε τον χαρακτηρισμο "Καλός" στον πρώτο δίσκο των Spandau Ballet!). Μάλιστα, όπως είχε γράψει και ένας αναγνώστης, οι δίσκοι new wave ήταν ο Μίκυ Μάους και ο Πητ Κωνσταντέας ο Μαύρος Πητ. Όταν έφτανε δε το τέλος της χρονιάς και οι συντάκτες ψήφιζαν τα καλύτερα albums, αυτά που ψήφιζε ο Κωνσταντέας δεν τα ήξερε κανείς (Χρόνια μετα, έμαθα ότι ο Merle Haggard ήταν καλλιτέχνης της country, αλλά μέχρις εκεί)

Κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι Έλληνες ανακαλύπτουν τους Pavlov's Dog και το Julia γίνεται mega hit, χρόνια αφότου είχα διαβάσει γι αυτούς και ακόμη περισσότερα χρόνια από τότε που είχαν να βγάλουν δίσκο. Πώς έγινε αυτό; Σύμφωνα με άνα άλλο άρθρο που διάβασα τότε (δυστυχώς δεν θυμάμαι πλέον τον συντάκτη), τους Pavlov's Dog τους είχε ανακαλύψει ο Κωνσταντέας και το μυστικό της ύπαρξής τους το φύλαγε ως κόρη οφθαλμού. 'Επαιξε τους δίσκους τους σε κάτι γνωστούς του, συνιστώντας τους να μην τους διαδώσουν παραπέρα, αλλά οι συγκεκριμένοι "γνωστοί" δεν μπορούσαν να κρατηθούν απ'τη χαρά τους (θέλει η π*****α να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει) και έτσι οι δίσκοι φτάσανε στα χέρια ενός ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος άρχισε να παίζει μετα μανίας το Julia. And the rest is, as they say, history.

Anyway, οι Pavlov's Dog κάποια στιγμή ξαναφτιάχτηκαν και φυσικά άρχισαν να έρχονται και Ελλάδα. Την περασμένη Τρίτη εμφανίστηκαν στο Ζυγό, στην Πλάκα και αυτή ήταν η 3η αν δεν κάνω λάθος εμφάνισή τους στη χώρα μας (αλλά η πρώτη φορά που τους έβλεπα εγώ). Με παλιά (όπως η σύζυγος του τραγουδιστή), αλλά και νέα μέλη (όπως η μπασσίστρια και η... βιολίστρια).


Έβγαλαν και καινούργιο album, αλλά και ένα live το οποίο διατίθεται προς το παρόν μόνο στις συναυλίες τους.

Έπαιξαν παλιά, καινούργια, αλλά και παλιά ακυκλοφόρητα κομμάτια (γιατί όπως μας είπε ο τραγουδιστής τους στους δίσκους βινυλίου μπορούσαν να χωρέσουν μόνο 36 έπτά μουσικής. Εγώ βέβαια πάλι ξέρω ότι χωρούσαν άνετα 45, αλλά δεν θα τσακωθούμε τώρα).



Τελείωσαν με το Julia και μετά βγήκαν έξω και υπέγραψαν εισητήρια, CD, αφίσες και βινύλια.

Εκεί πιάσαμε και κουβέντα όπου μας είπαν ότι ναι μεν μπορεί αυτοί να θέλουν να έρχονται κάθε χρόνο, αυτό όμως δεν εξαρτάται από αυτούς αλλά από τους διοργανωτές. Και η διοργανωτές της προηγούμενης συναυλίας τους στην Ελλάδα (πολύ γνωστοί στο χώρο), τους έφαγαν λεφτά γι αυτό και ήρθαν τώρα στο Ζυγό. Στο μεταξύ οι δύο κοπέλες (βιολίστρια - μπασσίστρια) που αναφέραμε και πιο πάνω, βρήκαν την ευκαιρία να φορέσουν τουριστικά μπλουζάκια που έγραφαν επάνω "Ελλάς".

Τη συναυλία άνοιξαν οι Rock & Lace από τα Τρίκαλα οι οποίοι μεταξύ άλλων μας έπαιξαν και το Because The Night του Bruce Springsteen (Ξέρω, ξέρω θα μου πείτε ότι είναι της Patti Smith, αλλά το κομμάτι το έγραψε ο Bruce μαζί με την Patti και το έκανε επιτυχία η τελευταία)

Saturday 30 October 2010

Ε ναι λοιπόν! Πήγα στους Scorpions! (Κράξτε με τώρα!)


Ε ναι λοιπόν! Αν δώσει εντολή ο Γιωργάκης στη Μέρκελ να ανοίξουν οι λογαριασμοί των Scorpions και αφαιρέσει όσα χρήματα έχουν κερδίσει στην Ελλάδα, θα μπορέσει να πληρώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Είναι αλήθεια ότι οι Scorpions έχουν βρει στην Ελλάδα το μήνα που τρέφει τους 11 (ή μαλλον τη χώρα που τρέφει τις άλλες 210 περίπου) και τους έχουμε ως λαός βοηθήσει να συμπληρώσουν ένα σεβαστό ποσοστό από τα ένσημα τους αφού έρχονται σχεδόν κάθε χρόνο. Και οι συναυλίες τους είναι πάντα sold out, σιγουράκι δηλαδή για τους διοργανωτές. Βέβαια και αυτοί - προς τιμήν τους - εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δίνουν συναυλίες και σε πόλεις που μόνο με τηλεσκόπιο θα έβλεπαν ροκ συναυλία (Πάτρα, Λάρισα, Γιάννινα). Και να θυμήσουμε βέβαια ότι δεν είναι οι μόνοι. Η Ελλάδα έχει αυτή τη περίεργη σχέση και με άλλα συγκροτήματα (James, Placebo μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό). Αν μάλιστα βγούμε εκτός Ελλάδας θα δούμε ότι αυτή η "σχέση" δεν είναι καθόλου περίεργη. Δηλαδή, όταν πχ οι U2 ή ο Bruce Springsteen ανακοινώνουν καινούργια περιοδεία, κάθε μα κάθε φορά θα εμφανιστούν στην γειτονική μας Ιταλία. Θα μας χάλαγε αν γινόταν αυτό και σε μας; Δηλαδή αν σε κάθε περιοδεία τους οι U2 (ή ακόμα και η Madonna για την οποία τόσες εργατοώρες ξόδεψε το Star Channel) περνούσαν και από τη χώρα μας; Δεν νομίζω.
Οι Scorpions εξάλλου, δεν θα πρεπε να τα χουν ανάγκη τα χρήματα τώρα. Έβγαλαν μπόλικα από τις πωλήσεις των δίσκων τους. Ενώ στην σημερινοί εποχή οι μουσικοί που θέλουν να βγάλουν χρήματα πρέπει να κάνουν οπωσδήποτε συναυλίες μια που δεν υπάρχουν πλέον πωλήσεις μουσικής. Και δεν έχουν και τέτοια προϊστορία οι Scorpions ώστε να υποθέσει κανείς ότι τα έφαγαν όλα σε sex, drugs & rock'n'roll.
Anyway, αν είναι να ψάξουμε πότε άρχισε αυτή η "σχέση" των Scorpions με την Ελλάδα θα πρέπει να πάμε πίσω στην εφηβική (μου) ηλικία εκεί κάπου στα 80's. Από το Lovedrive και μετά (το οποίο μάλλον καυθηστερημένα ανακαλύψαμε) τα "μπλουζ" κομμάτια τους (Always Somewhere, Holiday, When The Smoke Is Going Down, Still Loving You αλλά και In Trance) έπρεπε να τα χορέψεις οπωσδήποτε στα εφηβικά πάρτυ όπου και θα ήταν η μοναδική σου ευκαιρία να αγγίξεις άτομο του άλλου φύλου. Και αν το προηγούμενό μου post σας έκανε να αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχουν ένα μάτσο λευκοί με τα blues, τώρα θα αναρωτηθείτε από πότε άρχισαν οι Scorpions να παίζουν blues ή μήπως οι Έλληνες έφηβοι των eighties είχαν εντρυφήσει στη σκηνή του Chicago. Τίποτε από τα δύο, απλά εκείνη την εποχή οι έφηβοι για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα slow κομμάτια τα αποκαλούσαν "μπλουζ". Γι αυτό και στα εφηβικά λευκώματα της εποχής στην ερώτηση "Τι μουσική ακούτε;" η συνήθης απάντηση ήταν "Λίγο απ'όλα, αλλά κυρίως μπλουζ". Και βέβαια μπορούσες να ακούς ότι μουσική θέλεις, να μην ήσουν απαραίτητα ροκάς, αλλά αν ήθελες να σε πάρουν στα σοβαρά και να σου αναγνωρίσουν ότι άκουγες και κάτι σωστό έπρεπε να ακούς Scorpions. (Για ακόμη περισσότερη σοβαρότητα έπρεπε να ακούς και Doors και να λατρεύεις τον Jim Morisson, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Και μαζί με τα "μπλουζ" έπαιρνε η μπάλα για τα γρήγορα ροκάδικα κομμάτια (πχ Blackout, Rock You Like A Hurricane) και σου άρεσαν κι αυτά. Εκείνη την εποχή λοιπόν "η αλήθεια βρισκόταν στους Scorpions". Το αστείο είναι ότι παρακολουθούσα αυτές τις μέρες σε DVD το Moscow Music Peace Festival που έγινε το 1989. Εκεί λοιπόν, ο τύπος που περιέγραφε τη συναυλία για την ΕΤ1, ανέφερε πως είχε τους συναντήσει τους Scorpions, τους είπε ότι είχαν πολλούς fans στην Ελλάδα και πως πουλούσαν εδώ περισσότεους δίσκους απ'ότι στην Αγγλία και αυτοί είχαν εκπλαγεί και δήλωσαν πως θα ήθελαν να παίξουν κάποτε στην Ελλάδα. Που να'ξεραν (και αυτός, και αυτοί, και... εμείς)

Όσο για μένα. Μου είχαν πει να πάμε να τους δούμε κάπου γύρω στο '92 όταν ήμουν στην Αγγλία, αλλά δεν μπορούσα εκείνες τις μέρες. "Έ, Αγγλία είμαι, όλο και κάπου θα τους ξαναπετύχω". Αργότερα γύρισα και εγώ Ελλάδα, άρχισαν να έρχονται και αυτοί Ελλάδα, αλλά όλο έλεγα "Ε, δεν πειράζει, κάθε χρόνο έρχονται, θα τους δω άλλη φορά" είπα. Μέχρι που τους είδα στις 19/07/2006, μαζί με τους Whitesnake στο στάδιο Καραϊσκάκη.

Μη γκρινιάζετε για τη φωτογραφία, τότε είχα μόνο ένα κινητό του 1 Megapixel χωρίς optical zoom. (Και συ Τάκη, μη γκρινιάζεις γενικώς, για όλες τις φωτογραφίες...)

Τότε στο στάδιο Καραϊσκάκη, τώρα στο Στάδιο Ειρήνης Και Φιλίας. Μάλλον θα είναι οπαδοί του Ολυμπιακού.

(Πλάκα, πλάκα, νομίζω ότι ο Κόκκαλης τους είχε κάνει όλους μέλη του Ολυμπιακού κάποια στιγμη, τότε που όποιον περνούσε έξω από το γήπεδο τον έκανε μέλος, όπως τον Μαραντόνα). Ένυ γουέι, δεν θα είχα λόγους να τους δω φέτος και ας διαφημίστηκε αυτή η εμφάνιση ως η τελευταία τους στην Ελλάδα μια που αποτελεί μέρος της "αποχαιρετιστήριας" περιοδείας τους. Αυτό όμως που δεν ξέρει ο πολύς ο κόσμος είναι ότι αυτή η "αποχαιρετιστήρια" περιοδεία θα τραβήξει και το 2011, ίσως και το 2012, οπότε δεν αποκλείεται να υποκύψουν στον πειρασμό και να μας ξανάρθουν. Κάποιοι όμως στην παρέα δεν ους είχαν ξαναδεί (ναι, υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα άνθρωποι που δεν έχουν δει τους Scorpions), οπότε πήγα και εγώ. Και περιμένω τώρα να φάω το κράξιμό μου από την ephee, αν και ελπίζω σε λίγη συμπαράσταση από την Coffeemug!
Συνήθως, τέτοιοι καλλιτέχνες, με τόσα χρόνια ύπαρξης δηλαδή δεν βγάζουν πλέον καλά albums. Και γι αυτό ο κόσμος περιμένει να ακούσει "τα παλιά". Παραδόξως το τελευταίο τους ήταν καλό (το άκουσα τυχαία μια που το έδινε στην αρχή της χρονιάς μια Κυριακάτικη εφημερίδα), ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι δεν έχουν βγάλει τίποτα αξιόλογο τα τελευταία 10 χρόνια. Περιέχει μάλιστα και ένα "ξεσηκωτικό" κομμάτι, το "The Best Is Yet To Come" με ένα ε-α-ε-ο στο ρεφρέν που μάλιστα δούλεψε και στη συναυλία στο ΣΕΦ.

Μια συναυλία που αρχικά είχε προγραμματιστεί για τις 6/10/2010 αλλά αναβλήθηκε λόγω φαρυγγίτιδας του τραγουδιστή Klaus Meine. Μια συναυλία στην οποία για να πάμε χρειάστηκε να φάμε αρκετούς τόνους νερού στην μικρή διαδρομή από το σταθμό του Ηλεκτρικού ως το ΣΕΦ. Παραδόξως πάντως, αυτοί που έβαζαν μέσα τον κόσμο αν και το έκαναν με ρυθμούς χελώνας, ήταν ευγενικοί και δεν πουλούσαν "εξουσία" όπως κάποιοι άλλοι. Μπήκαμε τελικά και αγοράσαμε αμέσως μπλουζάκι Scorpions για να αντικαταστήσουμε τα μουσκεμένα ρούχα. Κάλτσες Scorpions, δυστυχώς δεν είχε. Προλάβαμε το δεύτερο support που ήταν οι Firewind, το συγκρότημα του Gus G, του Έλληνα κιθαρίστα του Ozzy που είδαμε πριν από ένα μήνα στο Terra Vibe. Καθαρό metal βέβαια, αλλά μας εξέπληξαν θετικά στη διασκευή του Maniac του Michael Sembello, από το soundtrack του Flashdance!


Και λίγο μετά τις 10 παρά τέταρτο οι Scorpions ήταν στη σκηνή!

Ακούσαμε όσα περιμέναμε να ακούσουμε (όπως Wind Of Change, Rock You Like A Hurricane, Still Loving You, Holiday, Blackout, Big City Nights), αλλά όπως και το 2006 δεν ακούσαμε τίποτα από την εποχή του Uli Roth, πριν από το 1978 δηλαδή, όπως In Trance και Pictured Life. Έρχεται πάντως τη 1η Δεκεμβρίου στην Πλάκα ο Uli Roth και ίσως μας τα πει αυτός. Το κοινό; Σαραντάρηδες, ίσως και πενηντάρηδες αλλά και πιτσιρίκια.

Οι μεν σαραντάρηδες αποδεικνύουν αυτό που ανέφερα και παραπάνω, δηλαδή τη δημοφιλία τους στην Ελλάδα στα eighties, τα δε πιτσιρίκια επιβεβαιώνουν κάτι που μου είπαν πως συμβαίνει, ότι δηλαδή τους ανακαλύπτουν μαζί με τους συνομήλικούς τους στο σχολείο. Τώρα πώς γίνεται αυτό μέσα στον κυκεώνα της Δέσποινας Βανδή και της Πέγκυ(ς) Ζήνα, δεν ξέρω!

Υπήρχαν βεβαίως και άσχετοι σαραντάρηδες (που συνόδευαν τα πιτσιρίκια τους) καθώς και άσχετα πιτσιρίκια (που συνόδευαν τους σαραντάρηδες γονείς τους). Α, και πολλοί οπαδοί των Firewind. Παίξανε σχεδόν 2 ώρες (ίσως και λίγο παραπάνω), ενώ κάπου στη μέση πήραν και μερικές ανάσες, όσο ο drummer Kottak μας έκανε φιγούρα με τα σόλα του.

Και φεύγοντας, μετά το encore, μας ευχαρίστησαν (αυτό έλειπε).

Όσο για το "τελευταία συναυλία στην Ελλάδα"; Όπως είπε και ο James Bond "Never Say Never Again"...