Il Compadre

Έχω συνηθίσει σ' αυτό το blog να ποστάρω ταξιδιωτικές εμπειρίες, ή εντυπώσεις από συναυλίες.
Αυτό που έχω παρατηρήσει όμως είναι πως ο περισσότερος κόσμος ποστάρει προσωπικές εμπειρίες, πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινότητά του και θέλει να τα μοιραστεί με άλλους. Εγώ το έχω κάνει μόνο μία φορά, και η εμπειρία την οποία μοιράστηκα ήταν μάλλον δυσάρεστη. Οπότε ας πάμε σε μία ευχάριστη για να "μπαλαντζάρει" το blog προς τη σωστή κατεύθυνση.
Πριν από ένα μήνα οι δύο καλύτεροί μου φίλοι παντρεύτηκαν. Μεταξύ τους. (Μην τρομάζετε, πρόκειται για μία φίλη και έναν φίλο). Εγώ λοιπόν, να το ξεκαθαρίσω από την αρχή, μισώ τους γάμους. Ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, μισώ εκείνους τους θρησκευτικούς γάμους με τους 1500 καλεσμένους που πρέπει να τους καλέσεις όλους γιατί αλλιώς θα προσβληθούνε, αλλά στην πραγματικότητα έρχονται για το τζάμπα φαϊ. (Άσχετα αν την τελευταία φορά που σε είδαν εσύ μάθαινες ακόμα τη προπαίδεια).
Ο συγκεκριμένος γάμος μου άρεσε γιατί ήταν πολιτικός, κράτησε 10 λεπτά, και οι καλεσμένοι ήταν οι απολύτως απαραίτητοι: Οι γονείς και οι κουμπάροι (Σωστά μαντέψατε, είμαι πλέον κουμπάρος). Και μετά το γάμο πήγαμε στο σπίτι των νεονύμφων και πλακωθήκαμε στις μπύρες.
Τόσο απλό, και όμως, τόσο όμορφο!

Στην Πόλη (σκέτο)

Από τον περασμένο χειμώνα, είχε πέσει η ιδέα στην παρέα ότι "πρέπει να πάμε στην Πόλη κάποια στιγμή, θα περάσουμε καλά". "Έ, κάποια στιγμή στο μέλλον" σκεφτήκαμε όλοι, "θα είναι δύσκολο να το οργανώσουμε, να πάρουμε όλοι άδεια τις ίδιες μέρες" κτλ, όλες αυτές οι δικαιολογίες που ξεστομίζει κανείς όταν πρέπει να λάβει μια απόφαση.

Και να που σκάει συναυλία Eric Clapton & Steve Winwood, μαζί και οι δύο, η τελευταία της περιοδείας τους στις 13 Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτούμε και πολύ. Από Μάρτιο μήνα κλείσαμε πτήσεις και ξενοδοχεία. Το ότι μέσα στη διάρκεια αυτής της εκδρομής έπεφταν και τα γενέθλιά μου ήταν ένα added bonus που λέμε και στο χωριό μου (το Λονδίνο).

Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στη περιήγηση, στον τουρισμό και τα αξιοθέατα. Που σημαίνει περπάτημα μέχρι τελικής πτώσεως. Πήγαμε, μεταξύ άλλων σε Dolma Bahce, Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί και το υδραγωγείο του Ιουστινιανού.

Να λοιπόν μια φωτογραφία από το εσωτερικό της Αγιά-Σοφιάς.

Μια στιγμή όμως! Τι είναι αυτό εκεί, στον δεύτερο προβολέα από δεξιά;

Για να πάμε πιο κοντά να δούμε...

Άρχοντας!

Μετά λοιπόν από τόσο περπάτημα ήρθε η ώρα για φαγητό στο roof garden ενός εστιατορίου, με ωραία θέα, μπόλικο φαΐ...

μπόλικη μπύρα (φυσικά), Efes Pilsen (εννοείται)

...και απρόσκλητους επισκέπτες στο διπλανό δέντρο!

Ανεβήκαμε κατόπιν στο Taksim, για να παραλάβουμε τα εισητήρια της συναυλίας. Σάββατο βράδυ, γινότανε ο χαμός. Ο κεντρικός πεζόδρομος γεμάτος κόσμο.

Σε τέτοιο σημείο ώστε να κάνω τη διαπίστωση ότι η Κωσταντινούπολη, μαζί με τη Βαρκελώνη είναι οι 2 Ευρωπαϊκές πόλεις με τη περισσότερη ζωή. Μα καλά, θα μου πείτε, η Αθήνα δεν έχει ζωή; Η Αθήνα, στην οποία, σε αντίθεση με άλλες πόλεις της Ευρώπης, ακόμα και της Ιταλίας με το λαό της οποίας υποτίθεται ότι είμαστε "ούνα φάτσα, ούνα ράτσα", αν πεινάσεις τα μεσάνυχτα θα βρεις ένα εστιατόριο ανοιχτό να φας κάτι, αυτή η Αθήνα δεν έχει ζωή; Χμμ... Όχι ακριβώς. Δεν είναι ότι δεν έχει ζωή, δεν έχει μάλλον ένα κεντρικό σημείο, εναν κεντρικό πεζόδρομο αν θέλετε όπου θα κυκλοφορεί ο κόσμος είτε πηγαίνοντας από μπαράκι σε μπαράκι είτε απλά βολτάροντας και ταυτοχρόνως θα είναι το σημείο όπου θα δίνουν την "παράστασή" τους οι διάφοροι street artists. Εμείς εδώ είμαστε όλοι κλεισμένοι στα μπαράκια (ή στα clubs, ή στα σκυλάδικα), γενικότερα στα "μαγαζιά" κάθε είδους. Φαντάζεστε την Ερμού αντί για κάταστήματα να ήταν γεμάτη με μπαράκια; Τότε ίσως θα είχαμε κάτι ανάλογο. Ίσως. Και εννοείται ότι τα αυτοκίνητα θα έπρεπε να απαγορεύονταν δια ροπάλου! Ίσως το κοντινότερο σημείο σε αυτό που σκέφτομαι να είναι το Γκάζι, το οποίο και πάλι είναι πολύ μικρό για μια πόλη με το μέγεθος της Αθήνας.

Anyway, μετά τη βραδινή βόλτα, καταλήξαμε στο αγαπημένο μας στέκι που αντί για καθίσματα είχε καναπέδες με τεράστιες μαξιλάρες και βεβαίως ναργιλέ:


Η επόμενη ημέρα είχε κρουαζιέρα στο Βόσπορο με κατάληξη στα Πριγκηπόνησα


Στην επιστροφή, μια γρήγορη βόλτα στην Ασιατική πλευρά έτσι ώστε να τηρήσω την παράδοση που λέει ότι κάθε 10 χρόνια πατάω και σε μια καινούργια ήπειρο. Αν είμαστε καλά, μένουν τώρα η Αφρική, η Ασία και η Ανταρκτική.

Εκεί συνάντησα και έναν Τούρκο, ο οποίος ήξερε τους περισσότερους φίλους μου στην Ελλάδα (it's a long story, και το έχω ήδη κάνει σεντόνι το post)!
Ώσπου ήρθε η ώρα της συναυλίας

Ο συναυλιακός χώρος ένας από τους ωραιότερους που έχω δει στον κόσμο, ανοιχτός, δίπλα στο Βόσπορο να ακούς την αγαπημένη σου μουσική.

Αρκετά κοντά στο κέντρο, όμως με τα μποτιλιαρίσματα της Κωσταντινούπολης (που αν τύχει και βρεθείτε ποτέ σε ένα από αυτά, δεν θα ξαναπαραπονεθείτε για την κίνηση στην Αθήνα), στο χρόνο που μας πήρε για να φτάσουμε, θα είχαμε πάει και θα είχαμε γυρίσει από το Terra Vibe!

Εξαίσιοι ο Clapton και ο Winwood, με αποκορύφωμα τη στιγμή, στη μέση της συναυλίας, που εκτοξεύθηκαν από το Βόσπορο τα πυροτεχνήματα (βλ. και το σχετικό βίντεο)

Πολλές φορές στη συναυλία κοιτούσα τους γύρω μου. "Αυτοί είναι Τούρκοι τώρα" σκεφτόμουν. Εντάξει, δεν μπορούσα να διαβάσω την σκέψη τους αλλά είμαι σίγουρος ότι σκεφτόντουσαν κάτι του στυλ "τι ωραία που είναι η συναυλία", "τι θα κάνουμε αύριο", ή έστω "άραγε έκλεισα τον θερμοσίφωνα πριν φύγω;". Σίγουρα πάντως δεν σκέφτονταν "άντε να τελειώσει η συναυλία να πάμε να βουτήξουμε κανένα νησί από τους Έλληνες". Το λέω αυτό, γιατί από τη στιγμή που γεννιόμαστε σ'αυτή τη χώρα, όλοι, δάσκαλοι, πολιτικοί, κληρικοί, στρατός, δημοσιογράφοι κτλ. μας μαθαίνουν ότι αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους μισούμε και ότι πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση γιατί θα πάνε να μας τη φέρουνε. Ενώ τελικά είναι άνθρωποι σαν κι εμας, με τις ίδιες ανάγκες τα ίδια προβλήματα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ίδια αγάπη για τη μουσική.

Με την επιστροφή μας το βράδυ, μου έκαναν surprise birthday party στη ταράτσα του ξενοδοχείου. Η ταράτσα βέβαια δεν είχε φωτισμό. Αυτό δεν ήταν βέβαια πρόβλήμα γιατί από την μία πλευρά φωτιζόταν από αυτο:

και από την άλλη από αυτό:


Τέλος, την επόμενη και τελευταία μέρα είχε επίσκεψη στο χαμάμ (απαραιτήτως) και στο Τοπ Καπί

Είχε έρθει πλέον η ώρα για επιστροφή στην Αθήνα (αφού μεσολάβησε μια επιδρομή στο duty free για Yeni Raki, Τούρκικο καφέ και τσάι, σοκολάτες Ulker και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Τι άλλο μου άρεσε στην Πόλη:
1.Οι κουλουρτζήδες. Όλοι τους με πανομοιότυπα (κλειστά) καροτσάκια. Προφανώς θα παίρνουν κάποια ειδική άδεια από το δήμο. Και το κουλούρι το λένε κι αυτοί (όπως κι εμείς) simiti. (Εμ πώς θα το λέγανε, Çohajopoulo;)


2.Το επάγγελμα του μέλλοντος. Όταν μεγαλώσω θέλω να πουλάω παγωμένα εμφιαλωμένα νερά στους δρόμους της Κωσταντινούπολης. Τους βρίσκετε σε κάθε γωνία. Στα πιο απίθανα μέρη. Κι ο κόσμος αγοράζει.

3.Αυτό το είδα στα Πρηγκιπόνησα. Οι κοπέλες να φορούν ένα στεφάνι από λουλούδια. Nice


Τελικό συμπέρασμα: Δεν περίμενα ότι θα μου αρέσει τόσο η Κωσταντινούπολη. Προσθέστε σε όλα αυτά και το γεγονός ότι η διάρκεια της πτήσης είναι (στα χαρτιά) 1 ώρα και ένα τέταρτο (στη πραγματικότητα έχετε φτάσει σε λιγότερο από μία ώρα), και έχετε έναν ιδανικό προορισμό ακόμη και για ένα Σαββατοκύριακο.

Çok güzel!