Στην Πόλη του Φωτός

Μετά από μια πολύ δύσκολη εβδομάδα, όπου όλοι είχαν αρχίσει να μιλάνε για μετανάστευση, εγώ απλά βρέθηκα για 4 μέρες στο Παρίσι, σε ένα ταξίδι που είχε προγραμματιστεί καιρό πριν.

Παρά το ότι είχε προγραμματιστεί καιρό πριν, τα αεροπορικά εισητήρια τα είχα αφήσει σχεδόν για την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν θέσεις και έτσι με κάτι πειραματισμους στο airtickets.gr (που ευτυχώς δεν κόστισαν ο κούκος αηδόνι) κατέληξα να κάνω ένα μίνι γύρο της Ευρώπης

Έτσι λοιπόν η αναχώρηση έγινε μέσω Ρώμης, με κάποιες ώρες αναμονής στο Fiumicino,

όπου παρακολουθώντας την τηλεόραση στην αίθουσα αναμονής είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω - για άλλη μία φορά - πόσο ρόμπες έχουμε γίνει σε όλη την Ευρώπη.
Αφήστε που έφυγα με καθυστέρηση για Παρίσι αφού είχε μποτιλιάρισμα στο... αεροδρόμιο


Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στη Disneyland Paris. Η οποία δεν είναι ένα πάρκο, αλλά δύο όπως διαπίστωσα. Και αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, αποτελείται από τρεις χώρους:

1.Parc Disneyland

Αυτό είναι το γνωστό, αρχικό πάρκο. Εγώ βέβαια δεν είμαι καθόλου των τρενακίων (Πριν από 10 χρόνια δούλευα σε αντίστοιχο πάρκο στην Αμερική οπότε και μπήκα για πρώτη - και τελευταία - φορά σε rollercoaster), επομένως ουσιαστικά έκανα απλώς μια περιήγηση.

Το μόνο attraction στο οποίο "ανέβηκα" ήταν ένα σχετικό με το Star Wars και αυτό επειδή ήταν simulation, δηλαδή προβολή ταινίας στην οποία ολόκληρη η αίθουσα προβολής ακολουθει την πορεία, τις στροφές και τις αναταράξεις του διαστημοπλοίου.


2.Walt Disney Studios

Αυτό το πάρκο είναι αφιερωμένο σε ταινίες. Όχι μόνο κινουμένων σχεδίων αλλά και άλλες του Hollywood. Και πάλι πολλά τρενάκια (ένα μάλιστα με μουσική των Aerosmith), εγώ όμως διάλεξα το Armageddon. Άν έχετε δει την ταινία, σας μεταφέρει στον Ρώσικο διαστημικό σταθμό την ώρα που χτυπάει ο κομήτης. Δηλαδή φλόγες βγαίνουν από τους τοίχους και το ταβάνι σιγά σιγά υποχωρεί πάνω από το κεφάλι σας. Σίγουρα όχι για κλειστοφοβικούς.


3.Walt Disney Village

Εδώ η είσοδος είναι ελεύθερη. Και ο λόγος είναι προφανέστατος. Ο χώρος αυτός είναι γεμάτος με καταστήματα, εστιατόρια, φαστουντάδικα, κινηματογράφους. Όλα αυτά δηλαδή που σε προτρέπουν να καταναλώσεις


Την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα είχε ανάβαση στον πύργο του Άιφελ. Όταν είχα πρωτοανεβεί εκεί πριν από 22 χρόνια, δεν είχα ούτε ψηφιακή μηχανή ούτε βιντεοκάμερα. Οπότε άξιζε τον κόπο να ανεβώ ξανά για να αποθανατίσω τη θέα. Και βέβαια επειδή οι ουρές για τα ασανσέρ (anelkystur στα Γαλλικά) ήταν ατελείωτες, τους 2 από τους 3 ορόφους (μέχρι τη μέση δηλαδή) τους ανέβηκα με τα πόδια.


Ευτυχώς μόλις έφτασα με περίμενε αυτη:


Και βεβαίως όταν έφτασα στη κορυφή με αποζημίωσε πλήρως η θέα


Η ουρά που βλέπουμε στην αποκάτω φωτογραφία, δεν είναι για κανα θέατρο ή κινηματογράφο. Είναι η ουρα για να μπούνε στη μπουτίκ της Louis Vuitton!



Είδα και λίγο μπάσκετ:

(η καφρίλα βεβαίως του Έλληνα οπαδού είναι θέμα συζήτησης που χρειάζεται ένα ξεχωριστό - για να μη πω δύο - posts για να αναπτυχθεί)

Και επειδή είναι πιθανόν να μας διαβάζουν και αγοράκια με περισσευούμενα αποθέματα τεστοστερόνης, ορίστε και μια bonus φωτογραφία δώρο:


Επιστροφή μέσω Μονάχου, όπως μπορούμε να δούμε και εδώ:


Γενικά, ήμουν πολύ τυχερός μια που τα αεροδρόμια από τα οποία θα περνούσα ήταν κλειστά την προηγούμενη μέρα λόγω της ηφαιστιακής σκόνης. Άνοιγαν όμως ως δια μαγείας την ημέρα που ήταν να ταξιδέψω!

All in all, ένα ευχάριστο τετραήμερο, που ήρθε "κουτί" σε μια συγκεκριμένη περίοδο όπου χρειαζόμουν επειγόντως να ξελαμπικάρω μετά από όσα είχαν προηγηθεί, με τις καμμένες τράπεζες κτλ. Κάποια προβλήματα με το internet καθυστέρησαν σημαντικά την ανάρτηση του, αλλά εάν όλα πάνε καλά την ώρα που το διαβάζετε θα ετοιμάζεται ήδη ένα άλλο ταξιδιωτικό post, σε μια άλλη Πόλη...