Στο τελευταίο ταξίδι μου στην Αγγλία, είχα την ευκαιρία να δω 3 φορές το Wall Live με τον Roger Waters. Δύο φορές στο Λονδίνο (O2 Arena) και μία φορά στο Μάντσεστερ (MEN Arena).
\
Αυτό ήταν ίσως και το τελευταίο μου συναυλιακό απωθημένο. Γιατί όμως απωθημένο; Πίσω στο 1980 διάβαζα στο ΠΟΠ + ΡΟΚ για το μεγαλειώδες σώου που είχαν στήσει οι Pink Floyd στο Earls Court με την επισήμανση πως ένα τέτοιο σώου θα ήταν αδύνατο να μεταφερθεί ποτέ στην Ελλάδα. Ευτυχώς μετά από 31 χρόνια αυτό το show μπορεί να έλθει και στην Ελλάδα, άσχετα αν έπρεπε να περιμένουμε τελευταία στιγμη να ανακοινωθεί. Βοηθάει βεβαίως και το γεγονός ότι έχει εξοχικό ο Waters στην Ελλάδα και ήθελε να κλείσει εδώ την περιοδεία. Βεβαίως δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω τους Έλληνες διοργανωτές γι αυτό και έβγαλα εισητήρια για το εξωτερικό ένα χρόνο πριν. Θα σιγουρευτώ ότι θα εμφανιστεί στην Αθήνα, μόνο όταν μπω μέσα στο κλειστό του ΟΑΚΑ και ακούσω τις πρώτες νότες του In The Flesh?
Το Wall λοιπόν ήταν το αγαπημένο μου album εκείνης της χρονιάς (1980) και είχε λειώσει στο παίξιμο. Και με στεναχωρούσε που "κάπου εκεί έξω" στηνόταν ένα ζωντανό σώου βασισμένο σε αυτό, το οποίο εγώ δεν θα έβλεπα ποτέ. (Για να μη πούμε για την ταινία που οι φωστήρες της Ελληνικής λογοκρισίας είχαν χαρακτηρισει ακατάλληλη. Τι θα πάθαινε δηλαδή ένας 15χρονος έφηβος - που δεν είχε ακόμα βίντεο και δεν θα αποκτούσε για τα επόμενα 5 χρόνια αν έβλεπε την ταινία του Alan Parker; Αντιθέτως το Rambo και οι ταινίες του Τσακ Νόρις ήταν -νομίζω- κατάλληλες).
Αρκετά με τη γκρίνια του παρελθόντως, ας μιλήσουμε και λίγο για τις συναυλίες. Όλες οι συναυλίες της περιοδείας γίνονται αυστηρά σε κλειστούς χώρους. (Ίσως αυτό να έχει να κάνει και με τις προβολές που πρέπει να γίνουν πάνω στον τοίχο). Ακόμα και στην αρένα, υπάρχουν καθίσματα.
'Οσο ναναι Το Wall δεν είναι η συναυλία την οποία θα παρακολουθήσεις χοροπηδώντας από την αρχή ως το τέλος - Άντε να λικνιστείς στο Another Brick In The Wall (το Part 2 εννοείται), ίσως και στο Run Like Hell. Μέχρις εκεί!
Μπαίνοντας λοιπόν στο χώρο της συναυλίας, από τα ηχεία ακούγεται η μουσική -κυρίως- του John Lennon. Όταν φτάσει η ώρα της έναρξης, θα ξεκινήσει με μια αναπαράσταση της κλασικής σκηνής του Spartacus του Stanley Kubrick.
Για να μπει -απότομα όπως και τότε- το In The Flesh? Εφέ και πυροτεχνήματα, δυσανάλογα πολλά με το τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια.
Λίγο πριν το τέλος του κομματιού, κοιτάξτε στην οροφή.Ναι είναι ένα πολεμικό αεροπλάνο. Το οποίο θα φύγει από τη θέση του και θα συντριβεί / εκραγεί πάνω στη σκηνή.
Συνέχεια με Thin Ice, και ο Roger έρχεται μπροστά στη σκηνή. Another Brick In The Wall Part 1 και η πρώτη φωτογραφία από πολλές ανθρώπων που έχουν χαθεί σε διάφορους πολέμους προβάλλεται. Είναι ο πατέρας του.
The Happiest Days Of Our Lives και είναι η ώρα για την πρώτη από τις γιγάντιες μαριονέτες: Ο δάσκαλος, που μας οδηγεί στο πασίγνωστο πλέον Another Brick In The Wall Part 2, όπου στη δεύτερη στροφή μικροί μαθητές θα ανέβουν στη σκηνή για να τραγουδήσουν με τη σειρά τους "We don't need no education..."
Στο τέλος του κομματιού θα προβληθούν τα στοιχεία άλλου ενός ανθρώπου που χάθηκε σε... πόλεμο. Του Βραζιλιάνου Jean Charles De Menezes, που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στον υπόγειο του Λονδίνου οι οποίοι βλέποντας τη φάτσα του και το χρώμα του, τον έκοψαν για Άραβα τρομοκράτη. Ίσως η πιο άβολη στιγμή για το Βρετανικό ακροατήριο
Σειρά έχει το Mother όπου ο Roger θα το τραγουδήσει ντουέτο με τον εαυτό του, σε ταινία γυρισμένη στις πρώτες συναυλίες του Wall στο Earls Court το 1980
Είναι και η ώρα να εμφανιστεί η δεύτερη μεγάλη μαριονέτα, αυτή της μητέρας
Στον στίχο "Mother should I trust the government", η πληρωμένη απάντηση έμφανίζεται στον τοίχο: "No f**king way!". 'Εχει βέβαια προλάβει να πεταχτεί από τη θέση του και να το φωνάξει ο Pap Dx μια και το έχει ήδη δει στη προηγούμενη συναυλία...
Συνέχεια με Goodbye Blue Sky, και η προβολή στον τοίχο που στάθηκε αφορμή να κατηγορηθεί ο Waters για αντισημητισμό (Τι πρωτόπτυπο). Τι ακριβώς συμβαίνει; Εμφανίζεται ένα αεροπλάνο ("Did you hear the falling bombs") το οποίο αντί για βόμβες, ρίχνει: Σταυρούς, αστέρια του Δαυίδ, Ημισέληνους, σφυροδρέπανα, δολάρια, σήματα της Mercedes, σήματα της Shell, σήματα της McDonald's (Στο Manchester δεν είδα καθόλου σήματα της McDonald's. Δικιά μου λάθος εντύπωση; Έχει να κάνει με το ότι η McDonald's είναι κύρια χορηγός της MEN Arena; Τυχαίο ή δεν νομίζω;)
Φυσικά, η κυβέρνηση του Ισραήλ διαμαρτυρήθηκε. Και τι ζήτησε; Μαντέψτε: Να μην εμφανίζονται τα άστρα του Δαυίδ; Χάσατε! Ζήτησε αμέσως μετά τα άστρα του Δαυίδ να μήν εμφανίζονται τα σήματα του δολαρίου! Γιατί λέει έτσι εδραιώνεται το στερεότυπο που συνδέει τους Εβραίους με τη φιλαργυρία, ή κάτι τέτοιο. Και τι ακριβώς έκανε ο Waters; Άλλαξε τη σειρά έτσι ώστε μετά τα άστρα του Δαυίδ να πέφτει κάτι άλλο και τα σήματα του δολαρίου να εμφανίζονται αργότερα. Και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι!.
Συνέχεια με Empty Spaces/What Shall We Do Now και με προβολες κάποιων animation τα οποία μας είναι ήδη γνωστά απ'τη ταινία
Young Lust, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο Gilmour για τους Pink Floyd,(μετά το Comfortably Numb βέβαια) ενώ στον τοίχο προβάλλονται κοπέλες σε διάφορες φάσεις ημιγυμνίας.
One Of My Turns, και ο Waters τραγουδάει μόνος του καθισμένος ανάποδα σε μια καρέκλα στη μέση της σκηνής, ενώ εμφανίζεται άλλη μια από τις γιγάντιες μαριονέτες, αυτή της συζύγου καθώς περνάμε στο Don't Leave Me Now.
O Waters αποχωρεί από τη σκηνή, ενώ μόνο λίγα μέρη του τοίχου έχουν μείνει ακάλυπτα. Ξεκινάει το Another Brick In The Wall Part 3 με γρήγορες πλέον τις εναλλαγές των εικόνων και στο τέλος του, στην ενότητα The Last Few Bricks μπαίνουνε σιγά σιγά και τα υπόλοιπα τούβλα στον τοίχο.
Στο τέλος και ενώ έχει απομείνει μόνο ένα μικρό άνοιγμα στον τοίχο, ξεκινάει το Goodbye Cruel World. Εκεί είναι που στο τέλος του κομματιού μπαίνει και το τελευταίο τουβλο στον τοίχο και τελειώνει το πρώτο μέρος.
Σε όλη τη διάρκεια του διαλείμματος προβάλλονται στον τοίχο εικόνες και σύντομα βιογραφικά ανθρώπων που έχουν χαθεί σε "πολέμους" (είτε μιλάμε για πραγματικούς πολέμους, είτε για τρομοκρατικές ενέργειες κοκ)
Το δεύτερο μέρος ξεκινάει με το Hey You, ενώ η μπάντα δεν φαίνεται, πουθενά και το μόνο που βλέπουμε είναι ο κενός άσπρος τοίχος.
Μόνο προς το τέλος του κομματιού και καθώς περνάμε σιγά σιγά στο Is There Anybody Out There θα προβληθεί ένα animation δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι ο τόιχος περικυκλώνει τον ήρωά μας.
Και ξαφνικά ένα κομμάτι του τοίχου ανοίγει και εμφανίζεται ο Waters σε έναν καναπέ με μια λάμπα δίπλα του και μία τηλεόραση να τραγουδάει το Nobody Home.
Με το τέλος του κομματιού θα κλείσει έτσι όπως άνοιξε και θα περάσουμε στο Vera και κατόπιν στο Bring The Boys Back Home ενώ προβάλλονται εικόνες συγγενών που επιστρέφουν από το μέτωπο.
Και έρχεται η ώρα του Comfortably Numb! Τις παλιές καλές μέρες των Pink Floyd αυτή θα ήταν η στιγμή του David Gilmour. Τώρα εμφανίζεται ο κιθαρίστας του Waters. Ο Gilmour εμφανίστηκε στην πραγματικότητα, αλλά μόνο στις 12/05 μαζί με τον Nick Mason, drummer των Pink Floyd. Το σκηνικό λοιπόν έχει ως εξής: Ο Waters, κάτω στη σκηνή και μπροστά από τον τοίχο, ο κιθαρίστας και ο δεύτερος τραγουδιστής επάνω στον τοίχο σε 2 διαφορετικά σημεία.
The Show Must Go On, και περνάμε πλέον στο τελευταίο μέρος της παράστασης. Το λογότυπο με τα σταυρωτά σφυριά εμφανίζεται στον τοίχο και ο Waters με τη σειρά του φορώντας μια δερμάτινη καμπαρντίνα, που παραπέμπει κατευθείαν στο ναζισμό ενώ ακούγεται το In The Flesh...
"Who let this riff raff into the room?
This one's smoking a joint
And the other one's got spots
If I had my way I'd have all of you shot!"
Και όντως το κομμάτι κλείνει με τον Waters να... πυροβολεί το κοινό, πάνω από το οποίο πετάει το ιπτάμενο γουρούνι
Waiting For The Worms και τα σφυριά παρελαύνουν στον τοίχο.
Stop! και πλέον είμαστε έτοιμοι για το φινάλε, την δίκη, The Trial.
Όλη η δράση εξιστορείται με τις προβολές στον τοίχο οι οποίες μας είναι ήδη γνωστές από την ταινία του Alan Parker το μακρινό 1983.
"Tear down the wall!" και έρχεται η ώρα να γκρεμιστεί ο τοίχος. Οι θεατές που βρίσκονται στις πρώτες σειρές νοιώθουν ότι έρχεται κατά πάνω τους. Ταυτόχρονα πέφτει και χαρτοπόλεμος τα κομμάτια του οποίου είναι στα σχήματα που έπεφταν αντί για βόμβες από τα αεροπλάνα νωρίτερα. Δηλαδή, σταυροί, ημισέληνοι, αστέρια του Δαβίδ κτλ. Και μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία... κατεδάφισης έρχονται στη σκηνή όλοι οι μουσικοί και παίζουν όλοι μαζί ένα ακουστικό Outside The Wall.
Ο Waters και η μπάντα αποχωρόυν, το show έχει τελειώσει και έχουν απομείνει μόνο οι τεχνικοί που μαζεύουν τα πεσμένα τούβλα.
