Hard Rock Calling 2012 - Μας έβγαλαν την πρίζα

Λοιπόν, τώρα πια όλοι θα ξέρετε για το συμβάν με την πρίζα στο Hyde Park. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Το ταξίδι μας στο Λονδίνο ξεκίνησε με... Rolling Stones. Περάσαμε πρώτα μια βόλτα από το Sommerset House όπου οι ίδιοι οι Stones θα εγκαινίαζαν μια φωτογραφική έκθεση για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή τους.

Ιδού και η limo του Charlie Watts.

Την επομένη πήγαμε φυσικά να δούμε και την έκθεση που είχε πλέον ανοίξει για το κοινό.

Το Λονδίνο ήταν έτοιμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά αυτό δεν ήταν φανερό παρά σε ορισμένα μόνο σημεία

Στην πρώτη βραδυνή μας έξοδο, πήγαμε σε ένα πολύ καλό μαγαζί στο Soho, το "Ain't Nothing But The Blues". Έχει κάθε βράδυ μπόλικα live και... does exactly what it says on the tin!

To επόμενο βράδυ πήγαμε και σε ένα party στην Pride Of Paddington Pub που γινόταν για την συναυλία του Bruce Springsteen την επομένη. Μαζευτήκαμε εκεί διάφοροι Μπρουσοφάνς από όλη την Ευρώπη, που ήδη γνωριζόμασταν μέσω internet.

Και έτσι ήρθε η επόμενη μέρα, η μέρα της συναυλίας. Πριν καν ξεκινήσουμε για το Λονδίνο, ζούσαμε με το φόβο της βροχής. Ακούγαμε ιστορίες ότι βρέχει κάθε μέρα, το Hyde Park έχει μετατραπεί σε βούρκο, κτλ. Οι διοργανωτές έστρωσαν το χώρο με πριονίδι (προφανώς για να μη βουλιάξουμε μέσα στις λάσπες)...

...και εμείς φορέσαμε τις γαλότσες μας.

Κάποιοι Άγγλοι είναι βεβαίως πιο εφευρετικοί με αυτόν τον καιρό...

Και βεβαίως με το που τελειώνει η συναυλία τα λασποπριονίδια έχουν γίνει κάπως έτσι...

...άσε που βγάζουν και μια μυρωδιά με την οποία γίνεσαι πραγματικά high!

Καθώς δεν υπήρχε διαδικασία με pit και roll calls (δεν υπήρχε καν pit) στηθήκαμε στην ουρά μιάμιση ώρα πριν. Σε σχετικά καλό καιρό.

Και μετά άρχισε να βρέχει. Anyway. Κάποια στιγμή ανοίγουν οι πόρτες και αφού μας κάνουν έλεγχο περνάμε μέσα. Ούτε λόγος φυσικά να τρέξουμε για να μπουμε μπροστά, το τρέξιμο ήταν αδύνατο μέσα στα λασποπριονίδια. Φτάσαμε όμως μπροστά. Και ο κόσμος πύκνωσε. Οπότε έπρεπε να μείνουμε όρθιοι, σ'αυτή τη θέση, για τις επόμενες 10 ώρες (γιατί που να κάτσεις στα λασποπριονίδια).

Από τις 10 αυτές ώρες, τις 7 θα τις ξοδεύαμε περιμένοντας τον Bruce Springsteen.

Όμως πέρασαν γρήγορα, λόγω της παρέας και της γρήγορης εναλλαγής των καλλιτεχνών. Ας δούμε πώς:

Τη συναυλία ξεκίνησαν οι Hey, Monea!, νικητές του διαγωνισμού Hard Rock Rising, ο νικητής του οποίου είχε την ευκαιρία να ανοίξει τη συναυλία του Bruce Springsteen. Αρκετά καλοί.

Συνέχεια με Tom Morello - The Nightwatchman. Ο frontman των Rage Against The Machine, μόνος με την κιθάρα του, μαθαινε στους Άγγλους να τραγουδούν τραγούδια διαμαρτυρίας. Μέχρι και τους απεργούς πυροσβέστες του Essex ανέβασε στο τέλος στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί του.

Συνέχεια με Lady Antebellum. Εδώ ήταν το σημείο που περιμέναμε να σκυλοβαρεθούμε. Δεν σκυλοβαρεθήκαμε τελικά γιατί οι Lady Antebellum (που παίζουν κάτι που θα μπορούσε να το πει κανείς new country) είναι καλοί μουσικοί (αν και διέκρινα μια εμμονή με τα beats - κάποια απ'αυτά προηχογραφημένα - στην αρχή του κάθε κομματιού) έχουν ωραίο light show, απλά είναι λίγο βλαχαδερά (προσωπική άποψη βεβαίως). Και ο τραγουδιστής το ρίχνει αρκετά στην ποζεριά.

Και μετά τους Lady Antebellum, στη σκηνή ανεβαίνει ο Bruce Springsteen! Όχι όμως για να παίξει, αλλά για να παρουσιάσει ένα ζωντανό θτύλο: τον John Fogerty των Creedence Clearwater Revival.

Ο Bruce θα ξανανέβει στη σκηνή λίγο αργότερα, για να συνοδεύσει τον Fogerty στο Rocking All Over The World.

Και μετά το set του Fogerty, ήρθε η ώρα για τον Bruce Springsteen. Ο οποίος, χωρίς καμμιά προαναγγελία ανεβαίνει μόνος του στη σκηνή. Αναρωτιόμαστε τι θα παίξει. Το 2009 είχε ξεκινήσει, παίζοντας με όλη τη μπάντα το London Calling των Clash. Αυτή τη φορά, μας ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει με το πρώτο κομμάτι που έπαιξε ποτέ σε Βρετανικό έδαφος τότε, στο 1975: Thunder Road. Μόνος του, με τη φυσαρμόνικα και τον Roy Bittan στο πιάνο.

Η συναυλία ξεκίνησε με πολύ καλο καιρό παραδόξως. "Well, give it fifteen minutes" σχολίασε ο Bruce. Και πράγματι αργότερα ξανάβρεξε, σταμάτησε, ξανάρχισε, ξανασταμάτησε, βγήκε ο ήλιος, τόσο δυνατός μάλιστα που αρχίσαμε να σκάμε και να ψάχνουμε γυαλιά ηλίου... και μετά ξανάβρεξε και έβαλε και λίγη ψύχρα, έτσι για ποικιλία...

Από την αρχή φάνηκε λοιπόν ότι η αποψινή συναυλία θα ήταν λίγο διαφορετική. Ο ίδιος ο Bruce φαινόταν όχι κουρασμένος όπως είπαν μερικοί, αλλά "συναισθηματικά φορτισμένος" (δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω). Έκανε ένα πλήρες roll-call, ρωτώντας για κάθε μέλος της μπάντας, πχ "Is Professor Roy Bittan in the house?", αλλά σε αντίθεση με τη Φλωρεντία και την Τεργέστη, κατόπιν ρώτησε "Are we missing anybody?" (εννοώντας τον Clarence Clemons και τον Danny Federici, τα δύο μέλη της E Street Band που δεν βρίσκονται πια στη ζωή) καταλήγοντας ότι "Well, if we're here and you're here, then they're here". Όλη αυτή η διαδικασία γινόταν τις πρώτες μέρες της περιοδείας στην Αμερική, όχι όμως και σε όλες τις πρόσφατες συναυλίες στην Ευρώπη. Μάλιστα σε κάποιο σημείο ενώ έχουν ουσιαστικά ξαπλώσει μαζί με τον Jake Clemons (ανηψιό του Clarence) στη σκηνή, του μιλάει γιά "όλες αυτές τις ιστορίες που θα μπορούσα να σου διηγηθώ με τον θείο σου".

Ξαφνικά εκεί που μόλις έχει ολοκληρώσει ένα άλλο κομμάτι θυμάται ένα request sign που είχε δει να κρατά ένας fan νωρίτερα. Ξανακατεβαίνει στο κοινό και το βρίσκει. Ένας Ισπανός έχει ζητήσει το "Take Em As They Come". Παίρνει το request sign και το ανεβάζει στη σκηνή. Ο Ισπανός έχει σημειώσει επάνω όλες τις φετινές συναυλίες που έχει πάει όπου το κομμάτι δεν έχει φυσικά παιχτεί. Ο Bruce αρχίζει να το διαβάζει, σχολιάζοντάς το ταυτόχρονα:

"This guy wants to hear an obscure song, paid his money in Seville, didn't hear it there... Pays more money in Barcelona, that wasn't f**king there. Then he went to Donostia... no, it didn't get played! Made it all the way to Madrid... That's a big investment now my friend... No, no song. Paris? No f**king good! Got to see the Eiffel Tower, though. Ah, but London! ha, ha! Tonight my friend... you're gonna hear this damn thing!"

Και φυσικά το έπαιξε!

Στη σκηνή ανέβηκε κάποια στιγμή ο Fogerty, ανταποδίδοντας στον Bruce και έπαιξαν μαζί το Promised Land

Στη σκηνη ανέβηκε επίσης, όχι μία, αλλά κάμποσες φορές και ο Tom Morello σε σημείο που να αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι πρέπει να του δωθεί μια μόνιμη θέση στην E Street Band πλέον.

Η κορυφαία από όλες αυτές τις στιγμές όπως είναι όταν είπαν μαζί το Ghost Of Tom Joad, ένα κομμάτι που ο Morello το έχει κάνει "δικό του" με το σόλο του στην κιθάρα.

Το καλύτερο όμως ο Bruce μας το κρατούσε για το τέλος. "I've waited 50 years for this. A special guest is coming up..." Ο special guest ήταν βεβαίως ο Sir Paul McCartney!

Το αστείο της υπόθεσης ήταν πως o Paul McCartney είχε ανέβει στη σκηνή και στο προηγούμενο Hard Rock Calling που είχα πάει, το 2009, στη συναυλία του Neil Young για να ερμηνεύσουν μαζί το A Day In The Life. Τωρα μαζι με τον Bruce έπαιξαν μαζί το I Saw Her Standing There και κατόπιν το Twist & Shout.

Και εκεί, προς το τέλος του Twist & Shout ήταν που έγινε το... αποννενοημένο! Καταλάβαμε κάποια στιγμή ότι κάποιο ηχείο σταμάτησε να παίζει. Στην ουσία, αυτό που συνέβη ήταν ότι τα περισσότερα ηχεία σταμάτησαν να παίζουν μια που οι διοργανωτές κατέβασαν τους διακόπτες και αυτό που εμείς ακούγαμε ήταν ο φυσικός ήχος της μπάντας μια που βρισκόμασταν πολύ κοντά στη σκηνή. Επειδή είχαμε ήδη ακούσει πολλά για τα curfews στις Αγγλικές συναυλίες (την ώρα δηλαδη που είναι υποχρεωμενοι να έχουν ολοκληρώσει τη συναυλία), και επειδή αυτό το όριο είχε ήδη ξεπεραστεί προ πολλού κατάλαβα από την αρχή τι ακριβώς είχε συμβεί. Και όταν ο Bruce πλησίασε στο μικρόφωνο για να ανακοινώσει "London! You've just seen...the heart-stopping, pants-dropping, house-rocking, earth- quaking, booty-shaking, Viagra-taking, love-making -: Le-gen-dary E - Street - Band!", δεν ακουγόταν τίποτα. Πήγε σ'ενα διπλανό ούτε και εκεί ακουγόταν τίποτα. Πιστεύοντας πως είναι κάποιο τεχνικό πρόβλημα, κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία που σημαίνει "θέλετε να παίξουμε άλλο ένα;" και εκείνη τη στιγμή τον πλησιάζει ένας υπάλληλος της διοργανώτριας εταιρίας και του ψυθιρίζει κάτι στο αυτί. Οπότε ο Bruce κάνει μια άλλη χαρακτηριστική κίνηση που σημαίνει "δεν μπορώ να κάνω τίποτα πλέον". Παρόλα αυτά παίρνει τη κιθάρα του, πλησιάζει το - κλειστό πλέον - μικρόφωνο και παίζει στα γρήγορα το "Goodnight Irene", κυριολεκτικά unplugged. Ευτυχώς, ήμασταν πολύ κοντά στη σκηνή και μπορέσαμε να το ακούσουμε. Δεν θα πω περισσότερα πράγματα για το συμβάν, τα περισσότερα είναι ήδη γνωστά. Αυτό που ίσως πολλοί δεν ξέρουν είναι ότι κλείδωσαν τους μουσικούς στα καμαρίνια τους και δεν του άφησαν να βγουν παρά μόνο αφότου έφυγε και ο τελευταίος θεατής από το Hyde Park. Φοβόντουσαν μήπως ξαναβγούν και αρχίσουν να παίζουν, έστω και ακουστικά. Η συναυλία ήταν Σάββατο βράδυ. Και για όσους πουν ότι υπάρχουν κάποιοι που δουλεύουν τη Κυριακή το πρωί, να υπενθυμίσω ότι τα κοντινότερα σπίτια βρίσκονται στην Park Lane. Και για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Park Lane, θα πω απλώς πως είναι ο ακριβότερος δρόμος στη Monopoly. Αυτό αρκεί. Γιατί εκτός των άλλων, πέρα και από το curfew, η ένταση του ήχου ήταν σχετικά χαμηλή για ροκ συναυλία. Είχε προηγηθεί το χειμώνα διαμαρτυρία κατοίκου ότι "μ'αυτές τις συναυλίες και τη φασαρία τους δεν μπορούμε το καλοκαίρι να ανοίξουμε το παράθυρο και να απολαύσουμε στην τηλεόραση το τέννις στο Wimbledon".

Τέλος, κάτι ακόμα που πρέπει να επισημάνουμε είναι πως τα φεστιβάλ ίσως δεν ενδείκνυνται για τους σκληροπηρυνικούς fans ενός καλλιτέχνη. Όπως αναφέρε κάποιος σε αυτό το blog post "So while Springsteen was sharing poignant memories of the late Clarence Clemons with his saxman nephew, I was hearing about Sebastian's sales figures[...]While The Boss was introducing Empty Sky, I was hearing about Sharon's sex life as she bared all to a stranger she'd met, and would probably bare all again later[...]As Bruce explained how Thunder Road was the first song he'd ever played on UK soil, I was listening to four burly, boozed-up middle-age muppets talking about a mate's stag do."

SETLIST:

1.Thunder Road

2.Badlands

3.We Take Care of Our Own

4.Wrecking Ball

5.Death to My Hometown (with Tom Morello)

6.My City of Ruins

7.Spirit In The Night

8.The Promised Land (with John Forgerty)

9.Take 'Em As They Come (request)

10.Jack of All Trades (with Tom Morello)

11.Empty Sky (solo acoustic)

12.Because the Night

13.Johnny 99

14.Darlington County

15.Workin' on the Highway

16.Shackled & Drawn

17.Waitin' on a Sunny Day

18.Raise Your Hand

19.The River

20.The Ghost of Tom Joad (with Tom Morello)

21.The Rising

22.Land of Hope & Dreams

ENCORE:

23.We Are Alive

24.Born in the USA

25.Born To Run

26.Glory Days

27.Dancing in the Dark

28.I Saw Her Standing There (with Paul McCartney)

29.Twist & Shout (with Paul McCartney)

30.Goodnight Irene (unplugged)

Επέστρεψα στο Hyde Park την επόμενη μέρα για τον Paul Simon. Λόγω της απίστευτης ταλαιπωρίας από την προηγούμενη μέρα δεν πήγα νωρίς και έφτασα όταν άρχισε να παίζει η Alysson Krauss που εμφανιζόταν αμέσως πριν τον Paul Simon και η οποία, σε αντίθεση με τους Lady Antebellum, απέδειξε ότι μπορείς να παίζεις και country χωρίς απαραίτητα να είσαι και βλαχαδερό.

Και ήρθε η ώρα για τον Paul Simon, ο οποίος ξεκίνησε με παλιά κλασικά του κομμάτια από την εποχή των Simon & Garfunkel (Me & Julio Down By The Schoolyard) αλλά και από τη solo καριέρα του (Slip Slidin' Away).

Κάλεσε ως guest τον Jimmy Cliff...

... και αργότερα τους Ladysmith Black Mambazo και παίξανε ολόκληρο το Graceland, που ήταν και ο σκοπός αυτής της συναυλίας, ο εορτασμός δηλαδή των 25 χρόνων από τη κυκλοφορία του κλασικού αυτού album.

Ο ήχος ήταν απελπιστικά χαμηλός και αν δεν έπιανες σχετικά καλή θέση δεν άκουγες μουσική, αλλά τις συνομιλίες των διπλανών σου. Ο καιρός ήταν καλυτερος, βγήκε και λίγο ήλιος, δεν έβρεξε, αλλά έβαλε αρκετή ψύχρα στο τέλος.

SETLIST:

1.Kodachrome

2.Gone at Last

3.Dazzling Blue

4.50 Ways to Leave Your Lover

5.The Harder They Come (with Jimmy Cliff)

6.Many Rivers to Cross (with Jimmy Cliff)

7.Vietnam (Jimmy Cliff cover) (with Jimmy Cliff)

8.Mother and Child Reunion (with Jimmy Cliff)

9.That Was Your Mother

10.Hearts and Bones / Mystery Train / Wheels

11.Me and Julio Down by the Schoolyard

12.Slip Slidin' Away

13.The Obvious Child

14.Hello My Baby

15.Nomathemba (with Ladysmith Black Mambazo)

16.Homeless (with Ladysmith Black Mambazo)

17.Diamonds on the Soles of Her Shoes (with Ladysmith Black Mambazo)

18.I Know What I Know

19.The Boy in the Bubble

20.Mandela (Bring Him Back Home) (with Hugh Masekela)

21.Stimela (with Hugh Masekela)

22.Crazy Love, Vol. II

23.African Sunset (with Thandiswa Mazwai)

24.Under African Skies (with Thandiswa Mazwai)

25.Gumboots

26.Graceland

27.You Can Call Me Al

Encore:

28.The Sound of Silence (Simon & Garfunkel song)

29.The Boxer (Simon & Garfunkel song) (with Jerry Douglas)

30.Late in the Evening



Και έτσι φτάσαμε στη Δευτέρα, που ήταν η μέρα της επιστροφής, με πολλές βόλτες στα δισκάδικα του Λονδίνου (όσα έχουν απομείνει)...

...(Εδώ μάλιστα βρισκότανε κάποτε το θρυλικό Virgin Megastore)...

...και στις Λονδρέζικες pubs όπου μεταξύ αλλων φάγαμε smoked salmon & scrambled eggs για πρωινό και καλαμαράκια για μεσημεριανό.

Διαμονή πάλι σε hostel, μόνο που αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τη Φλωρεντία, ήταν καθαρό και περιποιημένο

Το καλύτερο απ'όλα; Γλυτώσαμε τις χειρότερες μέρες του κάυσωνα στην Αθήνα...