U2 Live Under A Greek Blue Sky

Ζήσαμε λοιπόν και την Αθηναϊκή συναυλία των U2. Φίλη που μένει κοντά στο ΟΑΚΑ μας πληροφόρησε ότι άκουγε το sound check την ώρα που ετοίμαζε τις σανγκρίες που θα πίναμε το βράδυ.

Εκεί ήταν που συγκεντρωθήκαμε κατά τις 6 η ώρα το απόγευμα για να ξεκινήσει ο (όχι και τόσο μεγάλος) περίπατος προς το Ολυμπιακό Στάδιο.

Αφού περάσαμε τις αρχικές θύρες, ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτόν τον μεγάλο αφανή ήρωα του Ελληνικού συναυλιακού χώρου, τον Άγνωστο Έλληνα Σεκιουριτά. Αρχικά μας καθοδηγούσαν με τον τηλεβόα διατάσσοντάς μας να έχουμε το χέρι ψηλά κρατώντας το εισητήριο σαν πρόβατα γιατί "θα ελέγξουν το πορτοκαλί" (Μεγάλε, υπάρχουν και άλλα πράγματα που προτιθέμεθα να σου δώσουμε να ελέγξεις, αλλά δεν είναι της παρούσης). Πουθενά, σε όλη την Ευρώπη όπου έχω ταξιδέψει για συναυλίες (ούτε καν στη Τουρκία) δεν μου έχουν ζητήσει να κυκλοφορώ με το εισητήριο ψηλά στο χέρι. Εντάξει δεν είναι τίποτα κουραστικό να το κάνει κανείς αυτό, αλλά είναι εκνευριστικό και υποτιμητικό να σου φέρονται σαν πρόβατο. Πιο κάτω, ένας άλλος εκπρόσωπος αυτής της συνομοταξίας μας πληροφόρησε χαιρέκακα (πάντα μέσω τηλεβόα) "να μην χαιρόμαστε που μπήκαμε επιτέλους μέσα, γιατί έχουμε άλλη μισή ώρα περπάτημα" (Όπως αποδείχτηκε είχαμε μόνο 5 λεπτά). Εντάξει μεγάλε, σε καταλαβαίνω, πρέπει να δικαιολογήσεις τον μισθό που παίρνεις.
Μπήκαμε λοιπόν μέσα στο στάδιο, εκεί όπου αμέσως ξεχώριζαν όσοι είχαν πάει και σε προηγούμενες συναυλίες.

Πρώτος στη σκηνή, κατά τις 7 και τέταρτο ανέβηκε ο (μάλλον βαρετός) Aviv Geffen και κατά τις 8 και τέταρτο οι Snow Patrol.

Μετά, μείναμε να κοιτάζουμε την γιγαντοοθόνη όπου ένα ρολόι έδειχνε να
πηγαίνει μία ώρα πίσω, κατόπιν να τρέχει και να περνάει μπροστά, μέχρι που κάνοντας τους υπολογισμούς μας καταλάβαμε ότι θα "χτύπαγε" μεσάνυχτα στις 10 παρά τέταρτο, την ώρα δηλαδή που ήταν προγραμματισμένοι να εμφανιστούν οι U2.


Και πραγματικά έτσι έγινε, εκείνη την ώρα, χωρίς να σβήσουν τα φώτα, εμφανίστηκαν οι U2 στη σκηνή υπό στους ήχους του Space Oddity του David Bowie.


Ουσιαστικά ξεκίνησαν με Beautiful Day (μετά από το αρχικό instrumental "Return Of The Stingray Guitar"), και από εκεί και πέρα η κύρια διαφορά με τις περσινές συναυλίες ήταν ότι δεν επέμειναν στο τελευταίο album (τουλάχίστον όχι τόσο όσο πέρσι). Μόνο 3 κομμάτια λοιπόν από το No Line On The Horizon (Magnificent, Get On Your Boots και Moment Of Surrender).

Δεν είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να ακούσουμε τη φράση που πολλοί περίμεναν ("Athens, you know your name, so punch it in"), ακούσαμε όμως ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι το Return Of The Stingray Guitar. Προσωπικά εγώ χάρηκα που άκουσα τα Hold, Thrill Me... και Elevation που δεν είχα ακούσει πέρσι. Αν βεβαίως υπάρχουν κάποιες παραλείψεις ή ανακρίβειες στις περιγραφές μου, για αυτές ευθύνεται το φλασκί με το αυθεντικό Σκωτσέζικο whisky Grant's που έκανε δυναμικά την επανεμφάνισή του.




Ο κόσμος το διασκέδασε και μάλιστα, παρόλο που μας είχαν πει ότι δεν είχαν πουληθεί όλα τα εισητήρια, φάνηκε να έχει γεμίσει την ώρα που βγήκαν οι U2.
Φαντάζομαι βέβαια, όπως διάβασα και σε ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας, ότι οι θέσεις των VIP θα είχαν γεμίσει με ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι ροκ, ενώ η μοναδική διασκέδαση που ξέρουν είναι τα σκυλάδικα της παραλιακής. Θα θυμάαστε φαντάζομαι πόσοι από δαύτους είχαν μαζευτεί στη συναυλία της Madonna πρόπερσι αλλά και οι παλιότεροι τι είχε γίνει στη συναυλία των Rolling Stones το 1998. Μέχρι και ο Καραμανλής είχε πάει, τον οποίον κάποια στιγμή οι πολίτες αυτής της χώρας τον εξέλεξαν πρωθυπουργό και είδα με όλοι πόσο ροκ ήταν. Προσπαθούσαν μάλιστα οι σύμβουλοι του Σημίτη να πείσουν και αυτόν να πάει για αντιπερισπασμό, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή κατάλαβαν πως το θέαμα θα ήταν μάλλον αστείο.
Επίσης δεν μας έκανε και πολύ κήρυγμα ο Bono, κάποια στιγμή αναφέρθηκε μόνο στην οικονομική "κρίση" και μας είπε να μην ανησυχούμε γιατί "Εμείς οι Ιρλανδοί και εσείς οι Έλληνες έχουμε ένα κοινό: είμαστε άφραγκοι" (Θα το πάρω ως κοπλιμέντο αυτό).


Setlist
Return Of The Stingray Guitar
Beautiful Day
I Will Follow
Get On Your Boots
Magnificent
Mysterious Ways
Elevation
Until The End Of The World
I Still Haven't Found What I'm Looking For / Movin' On Up (snippet)
Pride (In The Name Of Love)
In A Little While
Miss Sarajevo
City Of Blinding Lights
Vertigo
Funky Town (snippet) / Crazy Tonight / Discothèque (snippet)
Sunday Bloody Sunday
MLK
Walk On / You'll Never Walk Alone (snippet)

Encore
One
Amazing Grace (snippet) / Where The Streets Have No Name
Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
With Or Without You
Moment of Surrender




Μια άλλη διαπίστωση που έκανα, φέτος που είδα τη συναυλία από την αρένα (ενώ πέρσι ήμουν στη κερκίδα), είναι ότι πραγματικά την απολαμβάνεις περισσότερο ίσως από την κερκίδα μια που η εξέδρα είναι μεγάλη και ο Bono και οι φίλοι του τρέχουν από εδώ κι απο κει. Σε αποζημιώνουν όμως τα εφέ της γιγαντοοθόνης.




Ευχαριστούμε αγαπητοί U2 και να μας ξανάρθετε!