Alison, τότε και τώρα

Όπου Alison, εννοούμε την Alison Moyet δηλαδή. Βέβαια όταν λέμε "τότε", μη φανταστείτε ότι θα πάμε πίσω στο 1982 (αν και τότε άρχισα να ακούω Yazoo, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως το καινούργιο group του Vince Clarke που μόλις είχε εγκαταλείψει τους Depeche Mode - και ναι, άκουγα από τότε Depeche Mode). Θα πάμε μόνο 2 χρόνια πίσω, στο 2008.
Όλα ξεκίνησαν από ένα διαδικτυακό forum, όπου τέθηκε το ερώτημα : "What is your synthpop top 5?" Η απάντησή μου ήταν η ακόλουθη:
1.Depeche Mode
2.Pet Shop Boys
3.OMD
4.Yazoo
5.Erasure
Δεν άντεξα όμως και έκανα και ένα σχόλιο: "The only ones I haven't seen live are Yazoo (Pretty much impossible now, I guess... Although reunions are always possible...)". Λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε το reunion και η αντίστοιχη περιοδεία. Αν αυτό δεν ήταν σημάδι της μοίρας, δεν ξέρω ως τι άλλο μπορεί να ερμηνευτεί. Έτσι στις 7 Ιουνιου του 2008 βρέθηκα στο Manchester για να δω τους Yazoo live και να συμπληρωθεί έτσι αυτό το "κενό" στο δικό μου synthpop top 5


Η συναυλία ήταν στο ιστορικό Apollo του Manchester



Δυστυχώς, τότε ήμουν νέος και ψαρωμένος στον συναυλιακό τουρισμό και πίστεψα αυτό που αναγραφόταν στο πίσω μέρος του εισητηρίου, ότι δηλαδή απαγορεύονται όλες οι φωτογραφικές μηχανές. ("Ευτυχώς" όπως θα λεγε και ο φίλος μου ο δόκτωρας). Έτσι, οι μόνες φωτογραφίες που έβγαλα ήταν με το κινητό μου. (Αυτό που τελικά ισχύει είναι ότι επιτρέπονται οι compact μηχανές και απαγορεύονται οι SLR και οι βιντεοκάμερες).

Ακούσαμε όλα τα γνωστά από τα νιάτα μας τραγούδια των Yazoo και ειδικά αυτά από το δεύτερο album τα οποία δεν είχαν παιχτεί ποτέ ζωντανά, μια και διαλύθηκαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Θυμάμαι, μετά το τέλος της συναυλίας έναν Σουηδό φίλο μου να αναφωνεί: "This woman was born to sing!"

Με αυτές τις αναμνήσεις λοιπόν, ήταν που έτρεξα να βγάλω εισητήριο για το μέγαρο ώστε να δω τον παίδαρο (την Alison δηλαδή), ως solo καλλιτέχνη πλέον στις 20 Μαρτίου.



Η πρώτη μου εντύπωση μόλις βγήκε στη σκηνή, ήταν ότι είχε μείνει η μισή (από πλευράς μεγέθους) σε σχέση με το 2008. Βέβαια, αν και δεν την έχω δει από πολύ κοντά, νομίζω ότι είναι και πολύ ψηλή. Εγώ έτσι κι αλλιώς από την δεκαετία του 80, όταν ήταν στα full κιλά της, την θεωρούσα όμορφη, οπότε ποτέ δεν με ένοιαξε αυτό. Ευτυχώς δεν τηρήθηκε το "πρόγραμμα" που αναφερόταν στο δελτίο τύπου (το οποίο ήταν μάλλον το tracklisting της καινούργιας συλλογής που η εταιρία επέμενε να κυκλοφορήσει, όπως ανέφερε η ίδια σε μια πρόσφατη συνέντευξη), με αποτέλεσμα να απολαύσουμε ένα παραπάνω κομμάτι από τους Yazoo, και περισσότερα από τα 2 πρώτα albums που είχαν σημειώσει και τη μεγαλύτερη επιτυχία. Τα περισσότερα κομμάτια ήταν με διαφορετική ενορχήστρωση από αυτές που έχουμε συνηθίσει από τα albums (και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και τζαζέ θα μπορούσα να πώ)
Κάποια από τα κομμάτια που είπε, όχι με τη σειρά που ακούστηκαν, αλλά με χρονολογική περίπου σειρά, όσα θυμάμαι βέβαια

Only You
Situation
Don't Go
από τους Yazoo. Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το Ode To Boy II που το είχε ηχογραφήσει και με τους Yazoo ως Ode To Boy (σκέτο)
Love Resurrection (το πρώτο της solo single)
All Cried Out (το δεύτερο, που ποτέ δεν με ενθουσίαζε και ιδιαίτερα, αλλά στο κοινό άρεσε και το χειροκρότησε)
That Ole Devil Called Love
Is This Love (αγαπημένο από το δεύτερο album)
Weak In The Presence Of Beauty ("This song is like old boyfriends. You know you loved them once...")
Ordinary Girl (σε ενορχήστρωση "without the kitchen sink" όπως το παρουσίασε, και κατάφερε να αρέσει και σε μένα που ποτέ δεν με ενθουσίαζε)
Love Letters (Έγινε "ο χαμός")
This House
Ne Me Quitte Pas
It Won't Be Long
The Windmills Of Your Mind (Το γνωστό μας από την "Υπόθεση Τόμας Κράουν". Ή όπως με ρώτησε μια κυρία στο stand με τα CD "Ποιο ήταν εκείνο το Ελληνικό που είπε; Εκείνο μωρέ της Κανελλίδου..." )
Αυτά είναι όσα θυμάμαι, και αφησα για το τέλος το τελευταίο κομμάτι (της... κανονικής διάρκειας): Όταν το 1994 είχα σχεδόν ξεχάσει την Alison Moyet έβγαλε αυτό το καταπληκτικό κομμάτι και με άφησε σύξυλο : Whispering Your Name. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι το θυμόταν και το Ελληνικό κοινό.

Μετά το τέλος της συναυλίας χτύπησα (κυριολεκτικά το "τσάκισα") το stand με τα CD's. Και επειδή οι κοπέλες που τα πουλούσαν όπως ομολόγησαν δεν είχαν ιδέα από τη δισκογραφία της Alison, ανέλαβα να καθοδηγήσω το αγοραστικό κοινό: "Αυτή είναι συλλογή του 1995, αυτή του 2001 και αυτή η καινούργια", "Σ'αυτό το album βρίσκεται το κομμάτι που ψάχνετε", "Μήπως υπάρχει άλλο ένα Essential για τον κύριο;", "Όχι κυρία μου δεν είναι της Κανελλίδου το κομμάτι"...