Αντίπαρος σε απευθείας σύνδεση

Χάρις στο καινούργιο μου κινητό, τον Opera Mini browser και τις ρυθμίσεις του Blogger για τα κινητά, μπορώ πλέον να μπλογκάρω κατευθείαν από την παραλία. Χαιρετίσματα λοιπόν από τη μαγευτική Αντίπαρο!

Ήλπιζα να συναντήσω τον Bruce Springsteen με τον Tom Hanks, αλλά τελικά μου προέκυψε Sakis!

Aerosmith? Dream On!

Μας λένε όλοι, ότι οι μοναδικοί Έλληνες μουσικόφιλοι που πηγαίνουν φανατικά σε συναυλίες είναι οι χεβυμεταλλάδες. Επομένως όταν τους προσφέρεις ποιοτικό hard rock με την μορφή των Aerosmith, προφανώς θα το γεμίσουν το Καραϊσκάκη! Σωστά; Λάθος! Το γήπεδο παρέμεινε μισοάδειο. Ακούστηκαν πολλά για το τι το προκάλεσε αυτό, όπως ότι έγιναν λάθη από την πλευρά των διοργανωτών, ότι τα εισητήρια ήταν ακριβά (γιατί, στις άλλες συναυλίες ήταν φτηνότερα; Μην κοιτάτε που εγώ αγόρασα πιο ακριβό εισητήριο για να είμαι στην ΑΡΕΝΑ Α, δηλαδή μπροστά μπροστά, αυτό ήταν επιλογή μου. Μπορούσα και φτηνότερο). Όσο για τους διοργανωτές (11 Concerts - Ντέμης Νικολαϊδης), σίγουρα θα έκαναν κάποια λάθη, η αλήθεια όμως ειναι ότι θέλω να πετύχει ο Ντέμης. Όχι, ούτε ΑΕΚτζής είμαι, ούτε αγάπησα ξαφνικά μια εταιρία (μπρρρρρ... Φτου κακά!). Απλά θέλω να πετύχει και να μεγαλώσει για να μπορέσει κάποτε να ανταγωνισυεί τους Ντιντήδες (Didi Music) που το έχουνε δει μονοπώλιο. Το ποια είναι ακριβώς τα προβλήματά μου με τη ντιντη θα τα πούμε κάποια στιγμή αργότερα, σε άλλο post όταν θα αναφερθώ στο Sonisphere Festival.
Η δική μου γνώμη; Για να γεμίσουνε οι Έλληνες το γήπεδο, το συγκρότημα πρέπει να λέγεται Scorpions. Τόσο απλά.

Τέλος πάντων, ο Tyler και η παρέα του δεν μασήσανε με τα λίγα εισητήρια (σε αντίθεση με κάτι άλλους "star" που αν είναι λίγοι οι θεατές αρνούνται να εμφανιστούν για να μη τους χαλάσει το "image") και δώσανε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δει στην Ελλάδα. Μας είπαν και από τα παλιά και από τα "καινούργια". (Με το "καινούργια" εννοώ τα κομμάτια της δεκαετίας του '90 και τις μπαλλάντες τύπου Cryin' και Crazy που θαυμάζαμε τότε με τα βιντεοκλίπ με την Alicia Silverstone και τη Liv Tyler.

Μας ζήτησε δε ο Tyler να θαυμάσουμε το "υπέροχο σώμα" που έχει σ'αυτή την ηλικία που το απέκτησε "by eating Greek salad". Σ' ευχαριστούμε μεγάλε για την προτίμησή σου στη χωριάτικη!

Αυτά λοιπόν για τις συναυλίες του Ιουνίου, για τις συναυλίες του Ιουλίου (καθώς και κάποιες ειδικές περιπτώσεις που θέλουν περισσότερη έρευνα όπως Kosmos και Sonisphere) θα τα πούμε μόλις γυρίσω απ'την Αντίπαρο.

Billy Idol & Stranglers, Αθήνα 18/06/2010

Όταν είχα πλέον βγάλει όλα τα εισητήρια για όλες τις καλοκαιρινές συναυλίες που ήθελα να πάω πρόσεξα και αυτήν. Δεν καιγόμουνα και πολύ για Billy Idol (εκτός από το Eyes Without A Face), ίσως λίγο περισσότερο για Stranglers, έστω και χωρίς τον Hugh Cornwell.

Έφτασα στους Stranglers με μόνο ένα τέταρτο καθυστέρηση (η αιτία ήταν ένας καινούργιος μουσικόφιλος ηλικίας μόλις 12 ωρών και οι τεκίλες που ήπιαμε στην υγειά του, αλλά χαλάλι του).
Καλοί λοιπόν οι Stranglers, αλλά όπως είπα και παραπάνω, χωρίς Hugh. Ευτυχώς τους είχα ήδη δει, με την πλήρη τους σύνθεση, το μακρινο 1985 στο θρυλικό Rock In Athens festival.

Την έκπληξη όμως την έκανε ο Billy. Με τον κιθαρίστα του τον Steve Stevens ο οποίος ήταν μαζί του από τότε. Ξεκίνησε χαλαρά, είπε και το Eyes Without A Face, ενώ ήταν φανερό ότι ο άνθρωπος ήταν λιώμα (too much f***ing Greek wine, όπως ο ίδιος ομολόγησε). Είχε όμως κρατήσει τα πιο δυνατά του κομμάτια για το τέλος: Rebel Yell, White Wedding, Mony Mony, Dancing With Myself. Μέχρι και το King Rocker είπε από την εποχή που ήταν στους Generation X. Και κατάφερε να ξεσηκώσει το Ελληνικό κοινό. Απίστευτο! Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα δω τόσο κέφι σε συναυλία του Billy Idol. Στα δε σόλο του Stevens πεταγόταν μέχρι το πλάι της σκηνής και χαμουρευόταν την κοπέλα του. Άξιος! (Το γεγονός βέβαια ότι η κοπέλα φαινόταν ότι θα μπορούσε να ήταν και κόρη του, το αφήνο ασχολίαστο)

Jean Michel Jarre, Αθήνα, 01/06/2010

Το ότι ήθελα κάποτε να πάω σε συναυλία του Jean Michel Jarre ήταν ένα απωθημένο μου από τα late 80's. Έχοντας δει στην τηλεόραση αποσπάματα από τις συναυλίες σε Lyon, Houston και άλλες πόλεις με τα απίστευτα για εκείνη την εποχή laser shows του και τα μουσικά όργανα δικής του εμπνεύσεως, αποφάσισα ότι αυτή ήταν μια εμπειρία που έπρεπε να τη ζήσω. Και ήμουν έτοιμος να το κάνω μια και βρισκόμουν στο Λονδίνο όταν ανακοίνωσε ότι θα δώσει ανάλογες συναυλίες στα Docklands. Φυσικά οι γνωστοί spoilsports Άγγλοι του έβαλαν εκατοντάδες εμπόδια για θέματα τάχα μου ασφαλείας και έτσι οι συναυλίες αναβλήθηκαν για να γίνουν λίγο αργότερα με κάκιστο Εγγλέζικο καιρό (φύσαγε, έβρεχε και ξούριζε) και μειωμένα εισητήρια. Και βέβαια δεν κατάφερα να πάω.

Οπότε φέτος ήταν η μεγάλη ευκαιρία μου να επανορθώσω. Βέβαια, καθώς η συναυλία ήταν σε κλειστό χώρο (στο κλειστό του Φαλήρου), όπως και άλλωστε όλη η φετινή περιοδεία ήταν εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσε να παρουσιάσει όλα αυτά τα εφέ εκει μέσα.




Και όμως τα κατάφερε! Μας έπαιξε απ'ολα.
Και το μουσικό όργανο με τις ακτίνες lazer που έπαιζε διαφορετική νότα ανάλογα με το πια ακτίνα άγγιζε



και τρισδιάστατα γραφικά μας έδειξε


και theremin έπαιξε.

To theremin είναι ένα από τα πρώτα ηλεκτρονικά όργανα που εμφανίστηκαν και αυτό το καιρό μάλιστα το χρησιμοποιεί και η δική μας May Roosevelt. Περισσότερα για την May Roosevelt, εδώ

Μια καταπληκτική βραδιά λοιπόν, και το πιο σημαντικό ήταν ότι ο χώρος γέμισε.
Και σκεφτείτε, ότι για αυτούς που ακούν electro-pop, ο Jean Michel Jarre (μαζί με τον δικό μας Vangelis) είναι η κλασσική μουσική τους

Μπάααμπ! (Ντύλαν καλέ!)

Μ'αυτά και μ'αυτά (και με κάτι προβλήματα στις ταχύτητες του Internet) αμέλησα να ενημερώσω για τις συναυλίες του καλοκαιριού. Ας τις δούμε λοιπόν (ψιλο)αναλυτικά μία μία.
Αρχίζουμε λοιπόν με τον Bob Dylan, στις 29 Μαϊου στο Terra Vibe. (Να διευκρινίσω εδώ ότι τον τίτλο αυτού του post τον δανείστηκα από την φίλη μου την Πόλυ που τον είχε χρησιμοποιήσει κάπου αλλού).

Από την αναγγελία ακόμα της συναυλίας υπήρχαν αρκετές ενστάσεις σχετικά με το τι θα δούμε και αν θα αξίζει αυτό που θα δούμε. Διευκρινίζω: Ο αδερφός μου είναι αρκετά μεγαλύτερος από εμένα. Οι φίλοι του μεγάλωσαν στα seventies ακούγοντας Dylan (τον Dylan των sixties με peace, love & blowin' in the wind και όλα τα σχετικά). 'Οταν ήρθε εδώ για μια συναυλία (το 1989 νομίζω), έτρεξαν να τον δουνε και ήρθαν αντιμέτωποι με μια δυσάρεστη έκπληξη όταν αυτός βγήκε στη σκηνή (στον Λυκαβηττό, νομίζω), έβαλε το κεφάλι κάτω, είπε όλα τα τραγούδια που ήτανε να πει και αποχώρησε χωρίς να πει ούτε ένα ευχαριστώ. Εγώ βέβαια ήμουν ήδη υποψιασμένος από την κάκιστη εμφάνισή του το 1985 στο Live Aid.

Ας έρθουμε λοιπόν ξανά στο παρόν. Οι πρώτες εντυπώσεις στο Terra Vibe ήταν ότι είχε ο ίδιος λίγο κέφι παραπάνω από το συνηθισμένο (έτσι έδειχνε τουλάχιστον) και ότι η μπάντα που τον συνόδευε ήταν εξαιρετική.

Το setlist:
Rainy Day Women # 12 & 35
Lay, Lady, Lay
I'll Be Your Baby Tonight
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
Just Like A Woman
Honest With Me
Desolation Row
Ballad Of Hollis Brown
Rollin' And Tumblin'
The Lonesome Death Of Hattie Carroll
Highway 61 Revisited
Workingman's Blues #2
Thunder On The Mountain
Ballad Of A Thin Man
Like A Rolling Stone
All Along The Watchtower

Εγώ προσωπικά θυμάμαι μόνο τα 5 πρώτα και τα 2 τελευταία κομμάτια, μια που φίλος είχε φέρει ένα φλασκί με Grant's το οποίο έρεε άφθονο. Άλλος φίλος είχε τα γενέθλιά του εκείνη την ημέρα, και μια που δεν είχαμε τουρτα, τοποθετήσαμε το κερί πάνω σε ένα hot dog από τις καντίνες του Terra Vibe.
Πάμε λοιπόν τώρα στις ενστάσεις μετά τη συναυλία. Οι περισσότεροι μου είπαν ότι η φωνή του είναι χάλια, ότι τα σκότωσε όλα τα κομμάτια του και ότι καλό θα ήτανε να τα παρατήσει και να συνταξιοδοτηθεί. Η δική μου γνώμη; Πρώτον, δεν είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο τα κομμάτια του στα live, όσον αφορά τη φωνή του, ε ναι, είναι ψιλοχάλια αλλά τουλάχιστον θα έχω να λέω ότι είδα κάποτε live τον Bob Dylan. Αποφασίστε και μόνοι σας, παρακολουθώντας το video του Lay Lady Lay από εκείνη τη βραδιά, όσο προλαβαίνετε. (Το video δεν έχει τίτλο, ούτε πληροφορίες, μια που ο συμπαθής κατά τα άλλα Bob, έχει βάλει κάποιους συνεργάτες τους να μπαίνουν στο YouTube, να ψάχνουν τα βιντεάκια του και να τα διαγράφουν)

Σε τελική ανάλυση, δεν μετανοιώνω καθόλου που πήγα, μια που αυτή η συναυλία, έγινε αφορμή να μαζευτεί ξανά όλη η παρέα (μέχρι που ήρθαν φίλοι από Κατερίνη και Κέρκυρα)

Η Μήλος με τους αχινούς της

Σε έναν αναπάντεχο συγχρονισμό με την gogonutsss βρέθηκα για 3 μέρες την περασμένη εβδομάδα στη Μήλο επισκεπτόμενος τους καινούργιους μου κουμπάρους.
Δεν πήγαμε και σε πολλά μέρη, άλλωστε για μένα αυτό ήταν μια πρώτη γεύση των φετινών διακοπών, τον περισσότερο καιρό τον περάσαμε στη Πλαθιενά, απ'όπου και η παραπάνω φωτογραφία. Αν θέλετε έναν πλήρη οδηγό του νησιού δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στο post της gogonutsss εδώ: http://gogonutsss.posterous.com/25313184.
Εκεί λοιπόν στην Πλαθιενά όπου αν ο ορίζοντας είναι εντελώς καθαρός, μπορείτε στο ηλιοβασίλεμα να απολαύσετε τον ήλιο να βουτάει μέσα στη θάλασσα

Εκτός από την Πλάθιενά, επισκεφτήκαμε και το Σαρακήνικο
αλλά όχι για κολύμπι μια και όπως μου εξήγησαν μαζεύει πολύ κόσμο και με την αντανάκλαση του ηλίου στους άσπρους βράχους μπορείς να καείς σε χρόνο dt. Αντί για εκεί κολυμπήσαμε στον διπλανό κολπίσκο από τη σπηλιά του Παπάφραγκα.
Η σπηλιά του Παπάφραγκα είναι αυτή εδώ:
Ονομάστηκε έτσι, γιατί, όπως με πληροφόρησαν, εκεί κρυβόταν ένας Γάλλος κληρικός στη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου πολέμου. Εμείς όμως κολυμπήσαμε λίγο παραδίπλα, εδώ:
όπου μπορούσε κανείς να κολυμπήσει και μέσα στις σπηλιές που βλέπουμε. Το δε τρίτο άνοιγμα, αυτό στα αριστερά, δεν ήταν σπηλιά, αλλά πέρασμα κάτω από τον βράχο απ'όπου αν κολυμπούσε κανείς έβγαινε σε μια άλλη παραλία που και αυτή είχε τη δικιά της σπηλιά!

Οι νυχτερινές μας έξοδοι ήταν στην ουσία δύο.
Μία στη Πλάκα, τη πρωτεύουσα

και μία στον Αδάμαντα, το λιμάνι

Το highlight όμως της παραμονής μου στη Μήλο ήταν οι αχινοί. Πρέπει να έφαγα πάνω από 50 στις 3 ημέρες που έμεινα εκεί, και αυτό γιατί η κουμπάρα μου τους αλιεύει συστηματικά. Και μπορώ να σας παρουσιάσω βήμα-βήμα, τη διαδικασία της ετοιμασίας τους.
Αφού λοιπόν τους βγάλουμε απ'τη θάλασσα
(μαζεύουμε μόνο τους θηλυκούς, μια που αυτό που τρώμε είναι τα αυγά τους),
τους τοποθετούμε έναν έναν πάνω σε μια πέτρα, με το στόμα από πάνω (ναι, οι αχινοί έχουν στόμα, να που μαθαίνει κανείς κάτι καινούργιο)

τους ανοίγουμε λίγο πιο πάνω από τη μέση χρησιμοποιώντας το ειδικό εργαλείο,


αφαιρούμε με ένα κουταλάκι ότι περιττό βρούμε μέσα

και τους τοποθετούμε στο ταψάκι μαζί με τους υπόλοιπους

Είναι πλέον έτοιμοι για σερβίρισμα, μαζί με ψωμάκι, λαδάκι και λεμονάκι.

Τα υπολείμματα τα πετάμε πίσω στη θάλασσα όπου θα διαλυθούν σε 2-3 ημέρες όπως μου είπαν, ενώ αν τα αφήσουμε στη ξηρά θα συμβεί αυτό:

Χαλβαδόπιττες
Εκτός από τους αχινούς, στη Μήλο, ευχαριστήθηκα και τις χαλβαδόπιττες.
Κλάσεις ανώτερες από αυτές της Σύρου. Δοκιμάστε τις και θα με θυμηθείτε

Η Μήλος στον κινηματογράφο

1.Milo Milo

Πέντε χρόνια πριν από τη "Λούφα Και Παραλλαγή", το 1979, ο Νίκος Περάκης, ενώ είναι ακόμα μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, έρχεται στην Ελλάδα για να γυρίσει αυτή τη ταινία που είναι Γερμανική παραγωγή με Γερμανούς αλλά και Έλληνες ηθοποιούς. Θα δείτε μιαν άλλη Μήλο, που ίσως να μην υπάρχει πια μετά από 31 χρόνια. Στα συν, το γεγονός ότι στην υπόθεση ανακατεύεται και η ίδια η Αφροδίτη της Μήλου.

2.Bon Plan

Γαλλική παραγωγή του 2000. Οι ήρωές μας μόλις έχουν πάρει το πτυχίο τους και ξεκινούν για τον γύρο της Ευρώπης με τρένο, αλλά τελικά θα καταλήξουν στη Μήλο. Όμορφη ταινία και πολύ πιο έξυπνη και ευχάριστη από αντίστοιχες Αμερικάνικες παραγωγές του είδους

Κλείνω αυτό το post με το σχόλιο που έκανε ένας Βέλγος φίλος μου μόλις είδε την παρακάτω φωτογραφία:

"When nature beats man"