Placebo (Πώς λέμε Scorpions;)

Κατ'αρχάς, η συναυλία έγινε. Παρά τη βροχή που έπεσε μερικές ώρες πριν. Γιατί η Didi Music, με το που βλέπει βροχή ακυρώνει τη συναυλία. Όπως έγινε πέρσι με τους Killers. Όπως δεν έγινε φέτος με τους Metallica. (Γιατί άντε τράβα να εξηγήσεις σε 20000 μαυροφορεμένους χεβυμεταλλάδες, ότι δεν θα δουν τους Metallica επειδή βρέχει...). Τα παρατράγουδα βέβαια δεν έλλειψαν την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη όπου οι Placebo ανέβηκαν στη σκηνή, και μετά από 50 λεπτά κατέβηκαν. Με αποτέλεσμα να φάνε κάποιες εκατοντάδες μπουκάλια οι τεχνικοί που μάζευαν τα όργανα και τη κονσόλα. Η Didi Music, υποστηρίζει ότι στο συμβόλαιο που είχε υπογράψει με το συγκρότημα τους είχε θέσει ως όρο να μην παίξουν λιγότερο από μία ώρα. Η ίδια η Didi, υποστηρίζει ότι οι Placebo έπαιξαν συνολικά για 61 λεπτά (how convenient - φαντάζομαι ότι αν αθροίσεις τους χρόνους που κάθε μέλος του συγκροτήματος ξυνότανε θα σου βγουν τα έξτρα 11 λεπτά)και ότι ήταν "πολύ απογοητευμένοι" (η Didi) - Σιγά ρε μεγάλε, μέτρα τώρα τα λεφτά και θα σου περάσει η απογοήτευση. Περισσότερα για τη συναυλία της Θεσσαλονίκης εδώ: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/09/2010&id=202492

Πάμε λοιπόν στην Αθηναϊκή συναυλία. Και πρώτα πρώτα ας εξηγήσω γιατί έκανα αυτη την αναφορά στους Scorpions. Για τους παρακάτω 2 λόγους:
1.Έρχονται σχεδόν κάθε χρόνο
2.Ενώ δεν είναι πλέον αρκετά δημοφιλείς στην υπόλοιπη Ευρώπη, εδώ έχουν ένα φανατικό κοινό, το οποίο εγγυάται ότι οποιαδήποτε εμφάνισή τους στην Ελλάδα θα είναι επιτυχημένη.
Υπάρχει όμως και μια σημαντική διαφορά: Δεν έρχονται εδώ μόνο τώρα που έχουνε (ψιλο)ξεπέσει όπως αρκετοί άλλοι, αλλά ερχόντουσαν και όταν ήταν στα ντουζένια τους. Και ο λόγος ο οποίος δεν τους είχα δει μέχρι τώρα, ήταν ότι πάντα κάτι τύχαινε και όλο έλεγα: "Έλα μωρέ, δεν πειράζει, Θα ξανάρθουνε!", Ε, φέτος λοιπόν έπρεπε να τους δω.
Μετά λοιπόν από τα καλά νέα (ότι η συναυλία θα γίνει τελικά), έπρεπε να αντιμετωπίσω και τα κακά νέα: Δηλαδή ότι θα έπρεπε για δεύτερη φορά μέσα σε 8 μέρες να δω τον Aviv Geffen. Αυτόν δηλαδή που άνοιξε τη συναυλία των U2 (είχε παίξει πριν και από τους Snow Patrol και μου είχε φανεί απίστευτα βαρετός).

Όμως αυτή τη φορά, οφείλω να ομολογήσω, χρειάστηκε να πάρω τα λόγια μου πίσω. Βλέποντάς τον από κοντά, στον πιο μικρό χώρο του Terra Vibe, μου φάνηκε αρκετά πιο συμπαθητικός και "ζωντανός".

9μιση λοιπόν η ώρα, και οι Placebo στη σκηνή!

Ξεκίνησαν με το Nancy Boy και ευχαρίστησαν τους Θεούς του Ολύμπου που "καθάρισαν τους Ουρανούς ώστε να γίνει τελικά η συναυλία". Κουβέντα για την προηγούμενη ημέρα στη Θεσσαλονίκη, εξάλλου εγώ δεν το είχα μάθει και δεν ανησυχούσα όπως άλλοι.

Το πλήρες setlist είχε ως εξής:

Nancy boy
Ashtray heart
Battle for the sun
Soulmates
Kitty Litter
Every you every me
Special needs
Breathe underwater
The never-ending why
Bright lights
Meds
Teenage angst
All apologies
Song to say goodbye
The bitter end
---------------------
Trigger happy
Post blue
Infra-red
Taste in men

Αν είναι σωστοί οι υπολογισμοί μου έπαιξαν για περίπου 82 λεπτά μαζί με το encore (τα 4 τελευταία κομμάτια). Και επειδή τα κομμάτια τους είναι κατά μέσο όρο 3 με 4 λεπτά το καθένα, αυτό ήταν για τα μέτρα τους ένα πλήρες σετ.

Tramp stamps δεν έχει αυτή τη φορά ephee, (δηλαδή είδα ένα αλλά βαριόμουνα να το φωτογραφίσω, άσε που θα καρφωνόμουνα κιόλας), επιτρέψτε μου όμως να κάνω ένα focus στην ωραία keyboard player που είχαν μαζί τους οι Placebo, η οποία έχει πολλάπλές ικανότητες μια και έπαιξε επίσης το ντέφι...

...το βιολί...

...και το theremin

Περισσότερα για το theremin στο post μου για τον Jean Michel Jarre, και στο άρθρο της Ελευθεροτυπίας για την May Roosevelt, μια νέα Ελληνίδα μουσικό που ασχολείται μ' αυτό το όργανο. Μπορείτε επίσης να ανατρέξετε και στη σελίδα της MayRoosevelt στο MySpace. Που θα πάει, κάποια στιγμή θα καταλάβω και εγώ πώς παίζεται αυτό το όργανο (γιατί μέχρι στιγμής αυτό που έχω καταλάβει είναι πως το παίζουν κουνώντας τα χέρια τους στον αέρα από πάνω του). Ίσως να βοηθήσει το άρθρο της Wikipedia. (Ωραία, τώρα ανακάλυψα και την Ελληνική του ονομασία: αιθερόφωνο).
Κάτι άλλο που μου άρεσε στους Placebo ήταν ότι ήταν οι μόνοι καλλιτέχνες στη συναυλία των οποίων πήγα φέτος που δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να μας παρηγορήσουν "για τις δύσκολες στιγμές που περνάμε" και να μας πουν "μη φοβάστε, θα το ξεπεράσετε".



Τέλος, να αναφέρω ότι από τότε που η Didi αποφάσισε να συνεφγαστεί με το ΚΤΕΛ γιατη μεταφορά στο πέρα βάιμπ, όσων δεν έχουν, δεν θέλουν να έχουν, ή έχουν και δεν θέλουν να το φέρουν αυτοκίνητο, η μετάβαση (και κυρίως) η αποχώρηση έχουν γίνει πολύ πιο εύκολες. Βγάζεις το εισητήριο του λεωφορείου στο ίδιο μέρος που βγάζεις και το εισητήριο της συναυλίας και στην επιστροφή φεύγεις αμέσως (μόλις γεμίσει το κάθε λεωφορείο φεύγει. Το τι γινότανε με το ταξιδιωτικό γραφείο που χρησιμοποιούσαν πριν θα τα πούμε στο επόμενο post.



Όσο για τους Scorpions, που τους ανέφερα και στην αρχή... Έρχονται λέει στην Αθήνα στις 6 Οκτωβρίου για την τελευταία τους συναυλία γιατί λέει διαλύονται (Yeah, right!) Αν κάτι πάντως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, είναι ότι στα πλαίσια της αρπαχτής έχουνε παίξει και σε Πάτρα/Λάρισα/Ιωάννινα, πόλεις που συνήθως δεν έχουν την τύχη να δουν μια rock συναυλία ξένου συγκροτήματος. Εγώ τους είδα το 2006 (γιατί κάθε φορά που έρχονταν έλεγα "Δεν πειράζει, θα ξανάρθουν"). Όμως, κάποια από τη παρέα δεν τους έχει ξαναδεί. Και θέλει να τους δει. Οπότε μπορεί και να πάω. Οπότε και θα γράψω για τη συναυλία στο blog. Οπότε θα με κράξετε ελεύθερα.

U2 Live Under A Greek Blue Sky

Ζήσαμε λοιπόν και την Αθηναϊκή συναυλία των U2. Φίλη που μένει κοντά στο ΟΑΚΑ μας πληροφόρησε ότι άκουγε το sound check την ώρα που ετοίμαζε τις σανγκρίες που θα πίναμε το βράδυ.

Εκεί ήταν που συγκεντρωθήκαμε κατά τις 6 η ώρα το απόγευμα για να ξεκινήσει ο (όχι και τόσο μεγάλος) περίπατος προς το Ολυμπιακό Στάδιο.

Αφού περάσαμε τις αρχικές θύρες, ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτόν τον μεγάλο αφανή ήρωα του Ελληνικού συναυλιακού χώρου, τον Άγνωστο Έλληνα Σεκιουριτά. Αρχικά μας καθοδηγούσαν με τον τηλεβόα διατάσσοντάς μας να έχουμε το χέρι ψηλά κρατώντας το εισητήριο σαν πρόβατα γιατί "θα ελέγξουν το πορτοκαλί" (Μεγάλε, υπάρχουν και άλλα πράγματα που προτιθέμεθα να σου δώσουμε να ελέγξεις, αλλά δεν είναι της παρούσης). Πουθενά, σε όλη την Ευρώπη όπου έχω ταξιδέψει για συναυλίες (ούτε καν στη Τουρκία) δεν μου έχουν ζητήσει να κυκλοφορώ με το εισητήριο ψηλά στο χέρι. Εντάξει δεν είναι τίποτα κουραστικό να το κάνει κανείς αυτό, αλλά είναι εκνευριστικό και υποτιμητικό να σου φέρονται σαν πρόβατο. Πιο κάτω, ένας άλλος εκπρόσωπος αυτής της συνομοταξίας μας πληροφόρησε χαιρέκακα (πάντα μέσω τηλεβόα) "να μην χαιρόμαστε που μπήκαμε επιτέλους μέσα, γιατί έχουμε άλλη μισή ώρα περπάτημα" (Όπως αποδείχτηκε είχαμε μόνο 5 λεπτά). Εντάξει μεγάλε, σε καταλαβαίνω, πρέπει να δικαιολογήσεις τον μισθό που παίρνεις.
Μπήκαμε λοιπόν μέσα στο στάδιο, εκεί όπου αμέσως ξεχώριζαν όσοι είχαν πάει και σε προηγούμενες συναυλίες.

Πρώτος στη σκηνή, κατά τις 7 και τέταρτο ανέβηκε ο (μάλλον βαρετός) Aviv Geffen και κατά τις 8 και τέταρτο οι Snow Patrol.

Μετά, μείναμε να κοιτάζουμε την γιγαντοοθόνη όπου ένα ρολόι έδειχνε να
πηγαίνει μία ώρα πίσω, κατόπιν να τρέχει και να περνάει μπροστά, μέχρι που κάνοντας τους υπολογισμούς μας καταλάβαμε ότι θα "χτύπαγε" μεσάνυχτα στις 10 παρά τέταρτο, την ώρα δηλαδή που ήταν προγραμματισμένοι να εμφανιστούν οι U2.


Και πραγματικά έτσι έγινε, εκείνη την ώρα, χωρίς να σβήσουν τα φώτα, εμφανίστηκαν οι U2 στη σκηνή υπό στους ήχους του Space Oddity του David Bowie.


Ουσιαστικά ξεκίνησαν με Beautiful Day (μετά από το αρχικό instrumental "Return Of The Stingray Guitar"), και από εκεί και πέρα η κύρια διαφορά με τις περσινές συναυλίες ήταν ότι δεν επέμειναν στο τελευταίο album (τουλάχίστον όχι τόσο όσο πέρσι). Μόνο 3 κομμάτια λοιπόν από το No Line On The Horizon (Magnificent, Get On Your Boots και Moment Of Surrender).

Δεν είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να ακούσουμε τη φράση που πολλοί περίμεναν ("Athens, you know your name, so punch it in"), ακούσαμε όμως ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι το Return Of The Stingray Guitar. Προσωπικά εγώ χάρηκα που άκουσα τα Hold, Thrill Me... και Elevation που δεν είχα ακούσει πέρσι. Αν βεβαίως υπάρχουν κάποιες παραλείψεις ή ανακρίβειες στις περιγραφές μου, για αυτές ευθύνεται το φλασκί με το αυθεντικό Σκωτσέζικο whisky Grant's που έκανε δυναμικά την επανεμφάνισή του.




Ο κόσμος το διασκέδασε και μάλιστα, παρόλο που μας είχαν πει ότι δεν είχαν πουληθεί όλα τα εισητήρια, φάνηκε να έχει γεμίσει την ώρα που βγήκαν οι U2.
Φαντάζομαι βέβαια, όπως διάβασα και σε ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας, ότι οι θέσεις των VIP θα είχαν γεμίσει με ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι ροκ, ενώ η μοναδική διασκέδαση που ξέρουν είναι τα σκυλάδικα της παραλιακής. Θα θυμάαστε φαντάζομαι πόσοι από δαύτους είχαν μαζευτεί στη συναυλία της Madonna πρόπερσι αλλά και οι παλιότεροι τι είχε γίνει στη συναυλία των Rolling Stones το 1998. Μέχρι και ο Καραμανλής είχε πάει, τον οποίον κάποια στιγμή οι πολίτες αυτής της χώρας τον εξέλεξαν πρωθυπουργό και είδα με όλοι πόσο ροκ ήταν. Προσπαθούσαν μάλιστα οι σύμβουλοι του Σημίτη να πείσουν και αυτόν να πάει για αντιπερισπασμό, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή κατάλαβαν πως το θέαμα θα ήταν μάλλον αστείο.
Επίσης δεν μας έκανε και πολύ κήρυγμα ο Bono, κάποια στιγμή αναφέρθηκε μόνο στην οικονομική "κρίση" και μας είπε να μην ανησυχούμε γιατί "Εμείς οι Ιρλανδοί και εσείς οι Έλληνες έχουμε ένα κοινό: είμαστε άφραγκοι" (Θα το πάρω ως κοπλιμέντο αυτό).


Setlist
Return Of The Stingray Guitar
Beautiful Day
I Will Follow
Get On Your Boots
Magnificent
Mysterious Ways
Elevation
Until The End Of The World
I Still Haven't Found What I'm Looking For / Movin' On Up (snippet)
Pride (In The Name Of Love)
In A Little While
Miss Sarajevo
City Of Blinding Lights
Vertigo
Funky Town (snippet) / Crazy Tonight / Discothèque (snippet)
Sunday Bloody Sunday
MLK
Walk On / You'll Never Walk Alone (snippet)

Encore
One
Amazing Grace (snippet) / Where The Streets Have No Name
Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
With Or Without You
Moment of Surrender




Μια άλλη διαπίστωση που έκανα, φέτος που είδα τη συναυλία από την αρένα (ενώ πέρσι ήμουν στη κερκίδα), είναι ότι πραγματικά την απολαμβάνεις περισσότερο ίσως από την κερκίδα μια που η εξέδρα είναι μεγάλη και ο Bono και οι φίλοι του τρέχουν από εδώ κι απο κει. Σε αποζημιώνουν όμως τα εφέ της γιγαντοοθόνης.




Ευχαριστούμε αγαπητοί U2 και να μας ξανάρθετε!

Πέρσι στο Cardiff

Είδα για πρώτη φορά το όνομα U2 το 1982 στο PHENOMENON, ένα περιοδικό που έβγαζε τότε ο Μάκης Μηλάτος (δεν κράτησε και πολύ, αλλά ίσως να ήταν μπροστά από την εποχή του μια που χωριζόταν σε ενότητες - Μουσική, Κινηματογράφος, HI-FI, κτλ...). Τι περίεργο όνομα, σκέφτηκα...
Δεν το έψαξα παραπέρα. 1 1/2 χρόνο αργότερα διαβάζω στο ΠΟΠ+ΡΟΚ : "Ο Jim Kerr των Simple Minds, ανέβηκε στη σκηνή σε συναυλία των U2 και τραγούδησε μαζί με τον Bono το Gloria". Επειδή οι Simple Minds ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα εκείνη την εποχή και μια που μόλις είχε κυκλοφορήσει live δίσκος των U2, ο οποίος άρχιζε μάλιστα με το Gloria (U2 LIVE UNDER A BLOOD RED SKY), τον αγόρασα. The rest is, as they say, history...
Είχα την τύχη να δω τους Simple Minds το 2006 που ήρθαν στο Αθηνών Αρένα. Δεν μπόρεσα να πάω το 1997 στους U2 στη Θεσσαλονίκη γιατί ήμουν φαντάρος. Τελικά, πέρσι στο Cardiff της Ουαλίας τους είδα για πρώτη φορά. Και απόψε στο Ολυμπιακό Στάδιο, αν όλα πάνε καλά, θα τους δω για δεύτερη.

Από νωρίς το πρωί η πόλη ζούσε σε ρυθμούς U2

Η συναυλία έγινε στο Millennium Stadium του Cardiff που γιόρταζε τα 10 χρόνια του

Έπαιξαν όλα αυτά που περίμενα να ακούσω, κάποια που δεν τα περίμενα (Mysterious Ways, Stay - νόμιζα ότι δεν έπαιζαν πλέον τίποτε από το Zooropa - και το καλύτερο κομμάτι των U2 για live το Bad).




Αρκετά κομμάτια από το καινούργιο, κάτι που δεν με πείραξε, μια που το τελευταίο album το θεωρώ πάρα πολύ καλό, για την ακρίβεια, πρώτη φορά μου άρεσε τόσο πολύ καινούργιο album U2 από την εποχή του Achtung Baby και μετά.



Magnificent, Unknown Caller και το αγαπημένο μου ομώνυμο κομμάτι (No Line On The Horizon). Δεν με πολυενθουσίασε το I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight, που ήταν και το επόμενο single, αλλά φαίνεται να μπήκε στο album τελευταια στιγμή (κάνω αυτή την υπόθεση μια και δεν υπάρχει στο φιλμάκι του Anton Corbijn στο DVD που συνοδεύει ορισμένες εκδόσεις του album). Πιο καλή επιλογή για single θα ήταν το No Line On The Horizon ή το Moment Of Surrender.
Highlights της βραδιάς η εισαγωγή του Desmond Tutu στο One και οι εθελοντές που περπάτησαν μπροστά στη σκηνή στο Walk On.

To encore ξεκίνησε με το Ultraviolet, και εκεί που νομίσαμε στο With Or Without You ότι είχαν τελειώσει όλα μιας και μας αποχαιρετήσανε και είχε πάει η ώρα 10 και μισή (το curfew), έπαιξαν και το Moment Of Surrender, ένα από τα καλύτερα του τελευταίου album.

Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, η σκηνή των 360 μοιρών δεν ήταν τοποθετημένη ακριβώς στο κέντρο

και παρόλο που και τα 4 μέλη της μπάντας μετακινούνταν σε όλο το πλάτος και το μήκος της (συν τις "γέφυρες¨), η περισσότερη δράση λάβαινε χώρα στο μπροστινό μέρος

Κάπως έτσι, με τη συναυλία στο Cardiff, τελείωσε η περσινή Ευρωπαϊκή περιοδεία των U2

Κατά τ'άλλα, πολύ ωραία πόλη το Cardiff, και με μεγάλη ευκολία στις μετακινήσεις, μια και σε απόσταση λίγων μέτρων μεταξύ τους βρίσκονταν ο σιδηροδρομικός σταθμός, το ξενοδοχείο μου και το Millennium Stadium.



Ήμουνα μάλιστα σε κεντρικό σημείο, όπου το βράδυ βγαίναν όλοι από τα clubs και τις pubs. Πηγαίναν τότε για το δικό τους αντίστοιχο βρώμικο και πετούσαν τα χαρτιά κάτω. Κάποια στιγμή πηγαίναν σπίτι τους και τότε... εμφανίζονταν οι γλάροι που προσγειώνονταν σαν κύριοι στον κεντρικό δρόμο της πόλης και αναλάμβαναν όλα τα πεταμένα αποφάγια. Έφευγαν, μόνο όταν εμφανίζονταν το πρωί τα οχήματα καθαριότητας του δήμου.

Αυτά λοιπόν είδα πέρσι στο Cardiff, για να δούμε τι θα δούμε και στο ΟΑΚΑ απόψε...

CARDIFF Setlist
Breathe
No Line On The Horizon
Get On Your Boots
Magnificent
Beautiful Day
Mysterious Ways
I Still Haven't Found What I'm Looking For
Stay
Unknown Caller
Unforgettable Fire
City of Blinding Lights
Vertigo
I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight (Remix)
Sunday Bloody Sunday
Pride (In The Name of Love)
MLK
Walk On
Where The Streets Have No Name
One
Bad
--------
Ultraviolet
With Or Without You
Moment of Surrender