Πήγαμε να δούμε τον γιο του Tom Waits και τελικά είδαμε τους Belle & Sebastian

Αυτή ήταν η ετυμηγορία μιας φίλης μου για τη συναυλία του Mark Lanegan και της Isobel Campbell στο Gagarin. "Τον ευνούχισε τον Mark αυτή η κοπέλα. Από ζάχαρη τον έκανε Canderel."

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε πάει μεγάλη παρέα εκεί και οι απόψεις ήταν αντικρουόμενες. Πολύς κόσμος τη βρήκε βαρετή τη συναυλία. Εγώ, θα το ομολογήσω, παρόλο που δενήμουνα σίγουρος από πριν για το τι ακριβώς θα ακούσω, τρελλαίνομαι γι αυτή τη συγκεκριμένη μουσική. Αυτά δηλαδή τα εντελώς απαλά κομμάτια με τα σχεδόν "αιθέρια" (αν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς έτσι) γυναικεία φωνητικά. Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα που μου'ρχεται στο μυαλό είναι οι Mazzy Star, από τα μέσα των 90's. Η φίλη μου βέβαια ήθελε να ακούσει "μπλουζιές" όπως μου είπε. Εννοούσε πραγματικά blues (όσο πραγματικά blues θα μπορούσε να παίξει ένας λευκός που θα'λεγε και η ephee), και όχι τέλος πάντων εκείνα τα slow κομμάτια (πχ Dreams Are My Reality) που οι σημερινοί 40ρηδες χόρευαν στα πάρτυ της δεκαετίας του '80 και τα έλεγαν "μπλουζ". Εμ, βέβαια τι να περιμένεις από ανθρώπους που στα λευκώματα τους έγραφαν ότι "αγαπημένος τους ηθοποιός είναι ο James Bond" (εννοούσαν βέβαια τον Roger Moore). Όχι πως τα θυμούνται αυτά τα πάρτυ βέβαια, μια και τώρα η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από το τρίπτυχο "Οικογένεια, Καρριέρα, SUV"
(Εμβόλιμο κράξιμο τέλος, παμ'παρακάτω)

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι ουσιαστικά αυτό το project, είναι προσωπικό της Campbell. Αυτή έχει γράψει τα κομμάτια, αυτή έχει κάνει και τη παραγωγή στον τελευταίο τους κοινό δίσκο το "HAWK". Όσοι νοσταλγούν τον αυθεντικό Lanegan, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να κάνει περιοδεία μόνος του.

Τέλος, ένα ακόμα συμπέρασμα των τελευταίων χρόνων. Δεκέμβριος χωρίς Gagarin γίνεται; Δεν γίνεται...

Επίσης: Συναυλία με εισητήριο κάτω από 30 Ευρώ. Αυτό είχα καιρό να το δω!

Everybody loves you when you're Down & Out with The Sonics

Τρίτη συνεχόμενη μέρα, τρίτη συνεχόμενη συναυλία αυτή τη φορά στο Gagarin για τους Sonics, την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου. Οι Sonics υπάρχουν από τη δεκαετία του 60. Εγω τους γνώρισα γύρω στο 89 όταν άκουσα το θρυλικό "Have Love Will Travel" που την ίδια χρονιά το είχαν διασκευάσει οι Crazyhead (γκρουπάκι της alternative σκηνής της εποχής). Ήρθαν και πέρσι, πάλι στο Gagarin, και δεν είχα πάει. "Ελπίζω να ξανάρθουν" σκέφτηκα. "Αλλά, υπάρχουν από το '60 και παίζουν ακόμα συναυλίες το 2010; Θα πρέπει να είναι κωλόγεροι". Και όντως είναι (Με την καλή έννοια πάντα).

Anyway, οι Sonics δεν ήταν και ο μοναδικός λόγος που πήγαμε φέτος.

Πήγαμε να δούμε και τους Down & Out, το Ελληνικό συγκρότημα που άνοιξε τη βραδιά, στους οποίους drums παίζει ένας γνωστός μας, ο Little Tonnie.

Έπαιξαν ένα πολύ ωραίο set και μας εξέπληξαν ευχάριστα όταν έκλεισαν τη βραδιά με τη δική τους εκδοχή του Kiss του Prince.

Στην είσοδο μπορούσε κανείς να αγοράσει το CD τους, αλλά και ένα 7ιντσο σιγκλάκι βινυλίου (το οποίο χωράει άνετα μέσα σε μια γυναικεία τσάντα).

Αμέσως μετά εμφανίστηκαν οι Meanie Geanies, άλλο ένα Ελληνικό συγκρότημα από 4 κοπέλες και έναν/μία απροσδιορίστου φύλου drummer, παίζοντας ένα καθαρό 60's στυλ.

(Μόνο τα πλήκτρα να ακούσετε θα γυρίσετε 50 χρόνια πίσω).

Τέλος ήρθε η σειρά των Sonics, στο γνωστό τους 60's garage-rock στυλ με όλα τα αγαπημενα μας (τους) κομμάτια (πχ Have Love Will Travel, The Witch) αλλά και με κάμποσα rock'n'roll standards.

Όσο για το Gagarin; Όπως πάντα, δεν χρειάζεται να κλείνεστε σπίτι για να πίνετε μπάφους (και να παίζετε Pro ενίοτε). Πηγαίνετε στο Gagarin και παίρνετε βαθιές εισπνοές. Και είναι και τζάμπα! (Εντάξει, έχει και 30 Ευρώ το εισητήριο της συναυλίας)

Passport to Puressence

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Scorpions, James, Placebo, Archive και... Puressence
Τι είναι όλοι αυτοί; Τα συγκροτήματα που έχουν κάνει την Ελλάδα δεύτερο σπίτι τους.

Ειδικά για τους Puressence λέγεται ότι αν σταματούσαν τα live στις άλλες χώρες και εμφανίζονταν μόνο στην Ελλάδα, θα έβγαζαν αρκετά για να μπορούν να ζήσουν. Παρόλα αυτά δεν είχα καταφέρει να τους δω μέχρι τώρα και η εμφάνισή τους στο PassPort στον Πειραιά την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Καινούργιος χώρος, όπως διαβάζω και στο site του, συμπαθητικός, αλλά λίγο μικρός, ειδικά όταν καλείς ένα group όπως τους Puressence, που ξέρεις πόσους fans έχουνε στην Ελλάδα.

Ακόμα και το Gagarin είναι μεγαλύτερο.
Όμως, καλό είναι να μη γκρινιάζουμε γιατί την εποχή που το minimum που δίνεις για μια συναυλία ακόμα και του πιο άσχετου γκρουπακίου είναι 30 Ευρώ, το εισητήριο για τους Puressence είχε μόνο 20.
Εμφανίστηκαν 2 συγκροτήματα (Ελληνικά) ως support αν μέτρησα σωστά. Παραθέτω φωτογραφία του τραγουδιστή του πρώτου (δυστυχώς, δεν συγκράτησα το όνομά τους), με εύφημο μνεία για το Freddie Mercury μπλουζάκι...

Βγαίνοντας έξω, επιστρέφουμε απότομα στη σκληρή Ελληνική πραγματικότητα: Σκυλάδες

Τζάμπα πήγαινα στους Scorpions τόσα χρόνια...

Εντάξει, όχι και τόσα χρόνια. 2 φορές στα 4 τελευταία χρόνια μόνο. Αλλά και τις 2 φορές παίξανε κομμάτια από την "πρόσφατη" περίοδο, που θα λεγε και η κουμπάρα μου (δηλαδή από το 1979 και μετά). Η πορεία των Scorpions, για να διευκρινίσω, μπορεί να χωριστεί σε 2 περιόδους : Την εποχή πριν το Lovedrive (μέχρι το 1978) και την μετά (από το 1979 και μετά, όταν αλλάξανε εταιρία και κιθαρίστα). Στη πρώτη περίοδο κιθαρίστας ήταν ο Uli Jon Roth. Εγκατέλειψε το συγκρότημα όταν γνώρισε (και ερωτεύτηκε) την Monika Dannemann, η οποία παρεπιπτόντως ήταν και η τελευταία κοπέλα του Jimi Hendrix.

Δύο κομμάτια αυτής της πρώτης περιόδου ήταν πασίγνωστα στην Ελλά δα: Το Pictured Life και (κυρίως) το In Trance. Αφού λοιπόν δεν μας τα παίξανε αυτά τα κομμάτια οι Scorpions ούτε το 2006 ούτε τώρα το 2010 στην "τελευταία" συναυλία, ήρθε ο Uli Roth αυτοπροσώπως στον Ζυγό την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου και μας τα'παιξε αυτός.

Το flyer της συναυλίας, το οποίο μου το δώσανε έξω από το ΣΕΦ πριν από την συναυλία των -αχέμ- Scorpions, έλεγε ότι θα έπαιζε ένα ακουστικό σετ.

Όπως όμως μας είπε ο ίδιος το βράδυ της συναυλίας, αποφάσισε τελικά να μαζέψει μια μπάντα και να παίξει ένα ηλεκτρικό ροκ σετ.

Σε κάποια κομμάτια τραγουδούσε ο ίδιος, είχε όμως μαζί του και έναν τραγουδιστή ειδικά για τα κομμάτια των Scorpions.

Από τα οποία, όπως βλέπουμε, έπαιξε αρκετά

Setlist:
Pictured Life
Catch Your Train
The Sails Of Charon
Fire Wind
All Along The Watchtower
If 6 Was 9/Little Wing
I've Got To Be Free
Enola Gay - HIroshima Today
Solo Keyboards
We'll Burn The Sky
In Trance
Fly To The Rainbow
Polar Nights
Dark Lady

Encore:
Kojo No Tsuki
Catch Your Train

Support έπαιξαν οι Έλληνες Leaving Tomorrow που μεταξύ άλλων μας έπαιξαν και ένα κομμάτι 12 λεπτών!

(Just Like) Starting Over

Γύρω στο 1979, διάβαζα τα πρώτα μου ΠΟΠ + ΡΟΚ. Χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα ακόμα απο μουσική, και ιδιαίτερα το τι είχαν κάνει οι 4 Beatles μετά τη διάλυσή τους. Από αυτά τα πρώτα περιοδικά που διάβαζα κατάλαβα σιγά σιγά ότι όλοι οι υπόλοιποι κυκλοφορούσαν σόλο albums σε τακτά χρονικά διαστήματα, εκτός από τον John Lennon. Ο John είχε παραμείνει για 4 μέχρι τότε χρόνια σιωπηλός. Τεράστιο χρονικό διάστημα για εκείνη την εποχή. Λέγαμε κιόλας ότι τα 3 χρόνια που μεσολαβούσαν ανάμεσα σε κάθε δίσκο των Pink Floyd ήταν "πολύς χρόνος". Ένα από αυτά τα ΠΟΠ + ΡΟΚ, λοιπόν είχε αναδημοσιεύσει από το Rolling Stone, μια "ανοιχτή επιστολή στον John Lennon", όπου ο εκδότης του ζητούσε ουσιαστικά από τον John να επιστρέψει στη μουσική. "Τι ωραία που θα ήτανε να μπορούσα να αγοράσω έναν καινούργιο δίσκο του John Lennon, όπως μπορώ του George Harisson ή των Wings" είχα σκεφτεί. Ακόμα και ο Ringo όλο και κάτι έβγαζε. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν απλά ότι δεν μπορούσα να αγοράσω έναν καινούργιο δίσκο του John. Δεν μπορούσα καλά-καλά να αγοράσω έναν παλιό. Ούτε καν το Imagine. Βλέπετε η εταιρία του στην Ελλάδα, δεν θεωρούσε αυτά τα albums άξια για να τα κυκλοφορήσει. Ή απλά βαριότανε την όλη διαδικασία.
Ένα χρόνο μετά το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα. Ανακοινώνεται η κυκλοφορία του Double Fantasy, ο δίσκος κυκλοφορεί και στην Ελλάδα και υπολόγιζα να τον αγοράσω τα Χριστούγεννα με τα λεφτά που θα έβγαζα από τα κάλαντα. Ώσπου το μεσημέρι της 9ης Δεκεμβρίου γυρίζω σπίτι από το σχολείο και στις 4 κάθομαι να διαβάσω τα μαθήματά μου βάζοντας ταυτοχρόνως να ακούσω το ΠΟΠ ΚΛΑΜΠ του Γιάννη Πετρίδη στο Εθνικό Πρόγραμμα ("Μα ναι μαμά, μπαμπά! Φυσικά και μπορώ να διαβάζω ακούγοντας μουσική, τα καταλαβαίνω καλύτερα!" - Yeah, right!)
"Δεν θα κάνουμε κανονική εκπομπή σήμερα, δεν θα πούμε τα 10 πρώτα της Αμερικής. Χθες το βράδυ, δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη ο John Lennon"
Καπάκι, το (Just Like) Starting Over:

Our life together is so precious together
We have grown, we have grown
Although our love is still special
Let's take a chance and fly away somewhere alone

It's been too long since we took the time
No-one's to blame, I know time flies so quickly
But when I see you darling
It's like we both are falling in love again
It'll be just like starting over, starting over

Everyday we used to make it love
Why can't we be making love nice and easy
It's time to spread our wings and fly
Don't let another day go by my love
It'll be just like starting over, starting over

Why don't we take off alone
Take a trip somewhere far, far away
We'll be together all alone again
Like we used to in the early days
Well, well, well darling

It's been too long since we took the time
No-one's to blame, I know time flies so quickly
But when I see you darling
It's like we both are falling in love again
It'll be just like starting over, starting over

Our life together is so precious together
We have grown, we have grown
Although our love is still special
Let's take a chance and fly away somewhere

Starting over


"Δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να ξαναρχίσει ξανά. Όλα τελείωσαν χθες το βράδυ"

Σήμερα κλείνουν 30 χρόνια χωρίς τον John Lennon